Zespół Andy Band to zjawisko dość rzadko spotykane na polskim rynku muzycznym. Nie chodzi tutaj bynajmniej o jakiś charakterystyczny styl grania, ale o sam skład zespołu. Tworzą go bowiem cztery dziewczyny, które poznały się przez internet, a po kilku miesiącach wirtualnej znajomości skrzyknęły w Krakowie i podjęły decyzję o założeniu grupy muzycznej. Tworzyły, nagrywały, pisały, ich kawałki krążyły w mniej lub bardziej znanych miejscach globalnej sieci, dawały też koncerty, jednak na debiut czekaliśmy długo. Ale w końcu jest. Zatem, czy warto było tyle czekać?
Raczej tak. Choćby po to, by przekonać się, że żeńskiego zespołu nie można spisywać od razu na straty i że grupa ma w sobie i swojej muzyce potencjał. Ze standardowego zestawu instrumentów (2 gitary + bas + perkusja) udaje im się uzyskać proste, przyjemne dla ucha dźwięki. Bo powiedzmy sobie szczerze – to nie są złożone utwory, z wstępami, solówkami i dynamicznymi przejściami. Nie, to są nieskomplikowane kompozycje, może nawet trochę podobne jedna do drugiej. Czasami usłyszymy mocniejszy wokal czy ostrzej brzmiącą gitarę (“Operacja miłość”), ale nic poza tym. Wszystko jest tu w zasadzie na jedno kopyto, ale taki był chyba zamiar. Wystarczy spojrzeć choćby na tytuł – to miały być po prostu takie zwykłe, proste piosenki. No i są, jest ich nawet 11. Wokal też nie jest jakiś specyficzny czy charakterystyczny, jednak pasuje do reszty i dobrze ją uzupełnia. Nie wybija się, nie odstaje. On po prostu jest i dobrze spełnia swoją funkcję przekazywania tekstu odbiorcom.
A teksty są – a jakże by inaczej – zwykłe, proste, przyjemne. I dobrze. Jak ulał pasują do muzyki i do głosu wokalistki. Wiadomo, w kilku miejscach możemy, a nawet musimy dopatrzyć się jakiegoś głębszego przekazu, przenośni, ale nasunie się ona raczej od razu, nie będziemy musieli jej analizować tygodniami. Jednak żeby nie było, że oceniam teksty Andy Band nisko i mocno krytykuję – o nie. One są dobre, pasujące, takie jak być powinny, ale nie kiczowate i nie idące w tandetę. Jednak nie ma chyba co liczyć na to, że będziemy je podśpiewywać pod prysznicem – mi osobiście w ogóle nie zapadły w pamięć.
Jakie jest więc moje ogólne wrażenie? Dość przyzwoite. Andy Band to z pewnością zespół ciekawy i wart choćby krótkiej przygody. Podchodząc do słuchania tej płyty nie wiedziałem dokładnie czego się spodziewać, ale krążek mnie nie zaskoczył. Owszem, jest to kawałek dość dobrze skomponowanych i fajnych utworów, ale za bardzo śmierdzi mi tutaj monotonią i graniem właściwie tego samego w kółko. Mimo to polecę do przesłuchania, żeby chociaż poznać i samemu wydać opinię, bo takich zespołów u nas jest mało. Ja jednak Andy Band odstawiam na razie na półkę, co nie znaczy, że od czasu do czasu do takich zwykłych “11 piosenek” nie powrócę.
Aha, i jeszcze jedno. Podobno na koncertach dziewczyny utrzymują znakomity kontakt z publicznością i grają z nieco większą energią niż na tej płycie. I to jest w sumie najważniejsze – radość z tworzenia i przekazywania fajnej muzyki. Oby tak dalej.