Vasilis Papakonstantinou - Eimai (Είμαι)

Ξέρεις, μοιάζω μ΄ενα συντριβάνι
μια γραμμη τσιμέντου στην ακτή
ένα ασβεστομένο σπίτι στο νησί
ή μια μαύρη πόλη δίχως τέλος

Ξέρεις μοιάζω μ΄ ένα μπλε καπέλο
κάτι σαν κορδόνι παπουτσιού
ένα μεσημέρι, ένα παγωτό
ένα ουράνιο τόξο δίχως βέλος

Είμαι κύμα, είμαι σύννεφο
είμαι δέρμα μελαμψό
σώμα που 'μεινε ανύμφευτο
σώμα που 'μεινε λειψό

Είμαι ό,τι δεν ανέχομαι
ό,τι πιο βαθειά μισώ
ό,τι δίνω κι ό,τι δέχομαι
κι ό,τι πάντα σου χρωστώ

Είμαι όλα αυτά που έχασα
στου αιώνα το μισό
είμαι όλα αυτά που ξέχασα
κι όμως πάντα σ' αγαπώ

είμαι όλα αυτά που ξέχασα
κι όμως πάντα σ' αγαπώ

Ξέρεις μοιάζω μ' ένα πορτοκάλι
μια πυγολαμπίδα ένα κερί
ένα πανδοχείο, μια μικρή πανσιόν
ένα φράγμα λίμνης ραγισμένο

Ξέρεις όταν η ζωή κοιτάζει
μια ζωντανεμένη μουσική
νοιώθω σαν το ψάρι, σα μικρό σκυλί
σα μωρό στον ύπνο βυθισμένο

Είμαι μια σταγόνα ασύμμετρη
κύκλος άσπρων λουλουδιών
λάμψη πρώιμη, ανύποπτη
σε μια πόλη σκουπιδιών

Είμαι ένα φεγγάρι κάλπικο
σε καθρέφτισμα υγρό
στο φιλί σου στέμμα άλικο
Ένα σίγμα σου θολό

Είμαι ό,τι δεν ανέχομαι
ό,τι πιο βαθειά μισώ
ό,τι δίνω κι ό,τι δέχομαι
κι ό,τι πάντα σου χρωστώ

Είμαι όλα αυτά που έχασα
στου αιώνα το μισό
είμαι όλα αυτά που ξέχασα
κι όπως πάντα σ' αγαπώ

είμαι όλα αυτά που ξέχασα
κι όπως πάντα σ' αγαπώ