With Confidence - Dinner Bell

Przestań czytać między wierszami
Wykręcasz moje palce
Jesteś tym co przynosi zima*
Twój zapach nigdy się nie utrzyma
Topisz mnie w płynnym karmelu
Jest słodki, ale nie mogę oddychać
Sprawiasz, że dzwonię jak dzwonek na obiad
Zostaniesz, ale nie odejdziesz.

Ale nie chce żebyś wiedział
Ja nie chce żebyś wiedział
Że nie wiem dokąd pójść
Ja nie wiem dokąd pójść

Czy wykrwawiam się na pościel?
Czy maluję wszystko w czerwonych barwach?
Czy to nie moje serce które bije?
Czy to ty jesteś głosem w mojej głowie?

Ale nie chce żebyś wiedział
Ja nie chce żebyś wiedział
Że nie chce żebyś odszedł
Ja nie chcę żebyś odszedł

Zgaduję, że po prostu zatopię się z powrotem pod ziemię
I spalę wszystkie grzechy które znalazłeś
W rogu pokoju, gdzie siedzi złość
Z zachmurzonymi umysłami
Tak, dusze się rozdzielą
W samym środku mojego życia, gdzie tylko się gapię
Na ściany z pogarną wszystkiego co jest tak puste
pomiędzy gwiazdami, jesteśmy tylko pyłkami kurzu przenoszonymi przez
wiatr i zamienionymi w rdze
Jest osiemnaście kroków aż przejdę obok
I kosmiczne kolory sprawią, że zapłaczesz
I każda łza jaką uronisz nakarmi moje myśli
I nasze ręce dotkną się i zamienią w węzły

Zgaduję, że po prostu zatopię się z powrotem pod ziemię

* Podmiot ma problem z seasonal affective disorder I jego depresja się wzmaga gdy przychodzi zima