Waldemar Kocoń - Już nie mam serca

Historia ta co prawda ma milion lat
i raz po raz każdemu z nas zdarza się.
Zwykła rzecz - komuś ktoś serce skradł,
właśnie tak, właśnie jak pani mnie.
I nie wiem dziś, czy chwalić mam dobry los,
czy potem znów z naiwnych słów śmiać się w głos.
Teraz pragnę nad wszystko przy pani być blisko
i przyznać, i wyznać to wprost...

Już nie mam serca, ty je zabrałaś, piękna pani,
nie mam spokoju, straciłem go niestety dla niej.
I nie ma dla mnie poranka ni wieczora,
bo bezustannie za tobą myśl z uporem gna.
Już nie mam serca, ale nic złego się nie stanie,
gdy mi je zwrócisz ze swoim raz pewnego dnia.
Pójdziemy wtedy razem, już nie "pan", nie "pani",
lecz zakochani, po prostu "my" - ty i ja.

Wieczorny mrok, neonów blask jak co dnia,
ulicy szum, przepływa tłum, auto mknie.
Zwykła rzecz - komuś ktoś serce skradł,
no więc co, jeśli to właśnie mnie?
Trzepoce ćma, gdzieś radio gra, szumi kran,
poza tym nic, po prostu nic, żadnych zmian.
Nic się bowiem nie zmieni na niebie i ziemi,
że komuś tam mówi ten pan...

Już nie mam serca, ty je zabrałaś, piękna pani,
nie mam spokoju, straciłem go niestety dla niej.
I nie ma dla mnie poranka ni wieczora,
bo bezustannie za tobą myśl z uporem gna.
Już nie mam serca, ale nic złego się nie stanie,
gdy mi je zwrócisz ze swoim raz pewnego dnia.
Pójdziemy wtedy razem, już nie "pan", nie "pani",
lecz zakochani, po prostu "my" - ty i ja.