Waldemar Kocoń - Cyrk

Pod namiotem dziś fest widowisko
Świat nie widział takiego programu
Tylko tam będziesz mógł znaleźć wszystko
Pytasz: "Cyrk?" - tak, to prawie to samo

Już włączają słońca jupitery
Na arenę wbiegają atleci
Stary błazen o pchłę się potyka
Nad areną jak z procy już leci

Wszystkim oczom aż łez brakowało
Zanosiło się bractwo od śmiechu
A niektórzy aż z miejsc powstawali
Dla każdego to była uciecha

Wielkie brawa dla mistrza iluzji
Krokodyla podzielił na dwoje
Wtem puściły żelazne żaluzje
I trzy lwy na arenie już stoją

Wyszły z klatek lwy kudłate
Ktoś wypuścił je umyślnie -
Kto to zrobił, w jakim celu
Kto przed ludźmi zamknął wyjście?

Mały karzeł okiem łypie
Jak potoczą się wypadki
Akcję tę wymyślił sprytnie
Teraz patrzy z pustej klatki

Zawsze zazdrość jego brała
Kiedy brawa i bukiety
Na arenę wędrowały
Dla tancerki, dla atlety

Dzisiaj mały Napoleon
Ma powody do radości
Bohaterem jest wieczoru
Ale nikt mu nie zazdrości

Lwy się pastwią nad biedną publiką
Blady strach, nikt pomocy nie wzywa
Może padną jak zdechłe na pomór
Może wreszcie się nażrą do syta?

Tam atleci, jak karły, po kątach
Żaden z nich już nie wygnie podkowy
Z dwugarbnego wielkiego wielbłąda
Mistrz iluzji nie zrobi już sowy

I nie umrze publika ze śmiechu
Z arlekina, co śmieszył, jak umiał
Jego maska opadła w ten wieczór
Z jego oczu strumienie łez płyną

Pod namiotem dziś fest widowisko
Świat nie widział takiego programu
Tylko tam będziesz mógł znaleźć wszystko
Pytasz: "Cyrk?" - tak, to prawie to samo