Ludwik Sempoliński - Charlie

W małym kinie podmiejskim było zawsze najpiękniej,
Charlie Chaplin szedł któryś tam raz.
Mała sala kinowa przyjmowała nas chętnie,
przytulała do siebie nas.

Pośród tłumu obcego ogarniała nas ciemność,
sami byliśmy tylko i on.
Śmieszny cień na ekranie swą miłością daremną
mocniej zwierał splot naszych rąk.

A na ekranie Charlie-clown
tragicznie kochał swą dziewczynę
i grał fortepian, ach, jak grał,
jego piosenkę, ach, „Titinę”.

A na ekranie Charlie-clown
za wielkie buty miał i serce
i razem z nim melonik grał,
laseczka, kwiat w butonierce.

Przeszły lata i miłość odpłynęła ode mnie,
świat już inny wydaje się nam.
I jakiegoś powrotu dziś by czekać daremnie,
tylko Charlie jest wciąż taki sam.

A do kin zakochani wciąż przychodzą po nocy,
by dla siebie mieć parę tych chwil.
Przytulają się w mroku i kochają tym mocniej,
im śmieszniejszy jest stary ten film.

A na ekranie Charlie-clown
tragicznie kocha swą dziewczynę
i gra fortepian, tak jak grał,
jego piosenkę, ach, „Titinę”.

A na ekranie Charlie-clown
za wielkie buty ma i serce
i śmieją się, gdy wielka łza
pada na kwiat w butonierce,
pada na kwiat w butonierce.