Marian Kociniak - Lońka Król

Na podwórzu, gdzie co wieczór, jak zabawa, to się hula,
Wszystkie pary tańczą, gapiów cały rój -
Chłopaki szanowali nade wszystko Lońkę Króla
I nie wołał nań nikt "Lońka", tylko "Król".

Był nasz Król, jak to król, i gdy coś nie zagra komu,
Coś nieklawo i w ogóle jakiś ból,
Nie zdarzyło się jeszcze, żeby w biedzie nie pomógł,
Żeby ręki nie podał mu Król.

Ale kiedy messerschmitty czarnym krzyżem poznaczone
Nadciągnęły, jak te kruki, w huku dział,
Włożył Król, jak to król, cyklistówkę jak koronę
I na wojnę wyruszył, jak stał.

Znów zabawa na podwórzu, znowu słońce nam zaświeci,
Nikt po Królu łez nie leje, proszę was.
I dlatego, że sam jeden był na całym bożym świecie,
O królową nie postarał się na czas.

Ale gdzie bym się nie ruszył, jakim śladem czy też tropem,
W interesach, spacerkiem przez świat -
Wciąż się zdaje mi, że tuż za najbliższym zaraz rogiem,
Czeka Król, taki sam jak sprzed lat...

Bo choć kula nie wybiera, choć wojenka nas nie pieści,
Nie dla niego grób, mogiła pośród pól!
Bo, darujcie, ale w głowie mi się Moskwa nie mieści
Bez takiego króla jak ten Lońka Król!

Bo, darujcie, ale w głowie mi się Moskwa nie mieści
Bez takiego króla jak ten Lońka Król!