Marian Kociniak - Siedem patyków

Zostawiłaś mnie mym smutkom,
gwiżdżesz sobie na mą żądzę…
Ja pociechę mam malutką:
winien jestem ci pieniądze!
Więc gdy więź zerwałaś dziś,
pieszczę w sobie taką myśl…

Jeden, dwa, trzy, cztery,
pięć, sześć, siedem…

Ach, siedem patyków,
ach, siedem patyków,
a każdy patyk jak drąg!
W każdym patyku —
dwóch tęgich górników,
a każdy górnik jak dąb!

Moi obrońcy —
twoi pogromcy!
Uwielbiam ich za trud!
Za ich fedrunek
na mój ratunek —
niech żyje śląski lud!

Brak mi będzie twoich uszu,
archaicznych klejnocików…
Będę świecił pustą duszą,
nostalgiczny aż do szpiku…
Będę marniał, jeszcze jak,
ale tobie będzie brak…

Jednego, dwóch, trzech, czterech,
pięciu, sześciu, siedmiu…

Ach, siedmiu patyków,
ach, siedmiu patyków,
a każdy patyk jak drąg!
Siedmiu patyków —
czternastu górników,
a każdy górnik jak dąb!

Dla mnie bez weksli
z rąk twych wynieśli
krwawicę twą i trud.
Za ich fedrunek
na mój rachunek —
znielubisz śląski lud!

Nawet się do śmiechu łechcę
tymi twymi patykami,
bo, po pierwsze, oddać nie chcę,
a po drugie, nie mam ja ich…
Pomyśl, czy to nie byłby plus,
gdybym ci w posagu wniósł…

Jeden, dwa, trzy, cztery,
pięć, sześć, siedem…

Ach, siedem patyków,
tych twoich patyków,
a każdy patyk jak drąg!
Siedem patyków —
czternastu górników,
a każdy górnik jak dąb!

Marsz Mendelssohna,
żona w ramiona —
umarza, łkając, dług!
Tryska nam z lica
ta radość górnicza —
niech żyje śląski lud!