Marian Kociniak - Zakuty łeb

Brzęczy spaczony nagolennik,
Grzechocą mutry zżarte rdzą.
Przez otwór widzę krąg mizerny,
Pancerz hamuje każdy krok.

Co można zrobić w takiej zbroi? (oi, oi)
Gdzie dziś odnaleźć dziki step?
Choć pod przyłbicą coś się roi – (oi, oi)
Zakuty łeb, zakuty łeb!

Blachy tamują szerszy oddech,
A blachy pospajano mitem.
Chciałbym zawołać, krzyknąć groźnie,
A tylko skrzypię, skrzypię, skrzypię…

Co można zrobić w takiej zbroi? (oi, oi)
Stalowy, nie do zdarcia ścieg.
I myśl zagnieździć w niej się boi –
Zakuty łeb, zakuty łeb!

Głosu gawiedzi nie dosłyszę,
Choć przecież jestem pośród niej.
Moi pancerni towarzysze
Dawno zrzucili ciasny hełm.

Ech, wziąłby człowiek nóż od konserw
I wszystkie więzy rozryglował.
Ale to nie jest takie proste,
Bom ja pozycja zabytkowa!

Oj, danaż moja!