Galini - Kukła

Mówię to co myślę to nie dyktando jakiegoś popaprańca
Prosto z głowy na kartkę, prosto z ust do mikrofonu
Od serca bo tylko wtedy ten stan zatacza koło
To nie kopiuj i wklej lub kopia różnych wersów
Podobny przekaz, układ kilku słów a zatem
Czy to zwykły przypadek
Nie wiem, nie mam kontroli nad całym światem
Nie mam jej nad sobą więc jak mam ruszyć z miejsca
Gdy ruszam tylko Tobą,
Tak blisko by osiągnąć cel, wystarczy krok
W więzieniu własnych wad
Stoję we mgle miliona dziwacznych masek
Dlaczego się tak boisz, masz mój klucz
Chcę tylko swoją wolność
Otworzyć drzwi, wiedzieć co mam przed sobą
Nic na siłę, on otwiera wszystko
Nie potrafi zamknąć zainicjuj nową przyszłość
Gdzie jest duch tego miasta, gdzie korona dla diabła
Dlaczego na powierzchni wciąż brakuje światła gdy w podziemiach jest go nadmiar,
Wybacz ale nie wiem co to sarkazm, nie tego chciałeś a to tylko szczera prawda
To nie aukcja, nie wrzucisz mnie do kosza, niedostępna licytacja
Moja reguła brzmi chaos, zrozum tym światem rządzą zabójcy myśli
Nie ma miejsca na honor, nie ma miejsca na dumę, nie ma miejsca na nic jesteś niewidzialny w tym tłumie
Czas najwyższy spojrzeć w przyszłość
Wiedzieć czym jest fikcja a czym rzeczywistość
Wyznaczyć cel i dążyć
Dzielić i rządzić swym losem
To chore fantazje, zawsze byłem błaznem
Mija dzień, kolejna kartka z kalendarza uzupełnia księgę życia
Kolejny rozdział pełen wspomnień i coraz więcej pytań

Czujesz jak to gra, Ty nie możesz nic zmienić
Zwężenie źrenic, odpływasz z kolejnym słowem
Daj się ponieść poczuj rozpalający Cię ogień
Znam każdą Twoją myśl, więc nie mów tylko słuchaj co za chwilę powiem

Mam swój cel
Staram się coś zrobić
Masz mnie, jestem na dnie
Gaśnie we mnie ogień
Jak Titanic tonę, multum myśli w głowie
Chcesz mi pomóc?
Weź kanister z wachą i mnie podpal, proszę
Roztop wszystko wokół, to zwykła góra lodu
Niech płynie słów wodospad
Wciąż w mroku, wciąż w szoku
Daj mi dotknąć słońca
Poczuć prawdziwe ciepło
Porusz mną, tak jak ja Tobą
Przerwa na oddech, czasem też chce odpocząć
Wiem, że są lepsi ale mnie to nie obchodzi
Moje życie mój czas, chcę go trwonić według własnej woli
Liryczny tancerz z milionem wersów wchodzi na scenę zaczyna poemat
Twój świat się zmienia to jest jak teatr
Jesteś kukłą znów pociągam za sznurki
Pochłonięte setki wspomnień, setki szarych istnień jestem demonem z piekła a to mój mroczny występ.
Mam unikalny system, i niewielu go rozumie
Kutyna w dół by móc piąć się w górę

Czujesz jak to gra, Ty nie możesz nic zmienić
Zwężenie źrenic, odpływasz z kolejnym słowem
Daj się ponieść poczuj rozpalający Cię ogień
Znam każdą Twoją myśl, więc nie mów tylko słuchaj co za chwilę powiem