Nerwowe Wakacje - Pan Samochodzik

Zapomniałem, zapomniałem,
Jak na imię masz.
Białe pola, białe pola,
Od jeziora wiatr.
Zostać tutaj to niedola.
Coś roznosi mnie.
Ta pogoda, ta pogoda.
Elektryczny tlen.

Twoje słowa, moje słowa
Sypią się na piach,
Nasza plaża sezonowa,
Tam już nie ma nas.
To co dalej to ciekawe,
To zagarnia mnie.
Nie dociera komunikat
Twoich słabych rzęs.

Gdy po wszystkim nad drzewami słońce zachodzi,
W nową drogę znów wyrusza Pan Samochodzik.

Rozmazują się za oknem
Kształty miast i drzew.
Noce ciche, dni ulotne.
Miną mimo mnie.
Nic nie czuję, nic nie czuję,
Kiedy zmieniam bieg.
Zapominam, zapominam
Sygnał Twoich rzęs.

Gdy po wszystkim nad drzewami słońce zachodzi,
W nową drogę znów wyrusza Pan Samochodzik.

Gdy po wszystkim nad drzewami słońce zachodzi,
W swoją drogę znów wyrusza Pan Samochodzik.

Zdało mu się że błysnął los, że znów wola go świat.
Że obiecał mu coś, choćby za tysiąc lat.
I tym razem już wie i już prawie to ma.

Zwija namiot, pakuje wóz, nie odwraca się,
Jeszcze tylko czyjś głos, jeszcze tylko szum drzew.
Lecz już zatrzasnął drzwi, już nie słyszy nic.


Zwija namiot, pakuje wóz, nie odwraca się,
Już zatrzasnął drzwi, już nie słyszy nic.
(już nic) (x2)