Maryla Rodowicz - W szeregu

Co taki człowiek z życia ma,
Któremu wciąż pobudka gra,
W co taki człowiek, czyli ja,
Wciąż poganiany wierzyć ma.

Mnie bardzo nudzi równy szyk,
Alarmu hałas, pieśni ryk,
Rozkazy próżnych starych wyg,
Co z wiersza czynią pusty bryk.

Ja chcę być ogromna jak los
I mała jak kos,
Przeklinam wciąż kaprali głos!
Ja chcę być obłędem we śnie,
Okrętem we mgle,
Nie słyszeć, jak pogania mnie.

W szeregu nie chcę, nie chcę stać,
W szeregu ziewać, gnić i spać,
Co tydzień baty głupio brać
I dostatecznie w końcu zdać.

Co taki człowiek powie, gdy
Otworzą się ostatnie drzwi,
Czy będzie to wesoły szok,
Czy każą znowu równać krok?

Ja chcę być ogromna jak los...

Znajomych ludzi w raju tłum,
Aniołów zwinnych cała brać,
Lecz zamiast tańczyć, spijać rum,
W szeregu znowu muszą stać.

Na ziemię każdy wracać rad,
Lecz nazbyt biedny jest ten świat,
W szeregu biegniesz kilka lat,
A potem jazda w boski sad.

Ja chcę być ogromna jak los...