Ludola - Ostatnia kula

Ostatnia kula w zgrabiałych dłoniach,
lufa ich dawno nie parzy.
Ostatnia kula, niech Pan Bóg ją niesie,
dla Moskala w prezencie.
Ostatnia kula, miecz archanioła,
niechaj tnie przez ciała.
Ostatnia kula rozgrzeje serce,
jeśli ręce zdołają ją posłać.

ref:
I niech za kulą podąży ma dusza,
jak ostrza i pioruny z niebios.
I niech mnie wróg drży, wciąż żyją orlęta,
choć Polska w kamień zaklęta.
I niech za kulą podąży mój gniew,
niczym szarża aniołów z niebiesu (błękitu).
I niech wróg pozna co znaczy nasz ból,
i niech go piekła pochłoną!


Ostatnia kula, i ostatnia modlitwa,
za poległych kamratów.
Ostatnia kula za więzione siostry,
za Litwę, Ruś i koronę.
Ostatnia kula za krew Polaka,
na chciwych dłoniach Cara.
Ostatnia kula za przyszłe czasy,
niechętne, by nas wspominać.

ref:
I niech za kulą podąży ma dusza...


Huk, grzmot i błysk,
w dal poniosła ostatnia kula.
Leci przez śniegi, leci wśród drzew,
razić pachołków obcego króla.
I będzie tak lecieć poprzez wieki,
i po wieków kres.
Niosąc poselstwo i wołanie,
a Rzeczpospolita z prochu powstanie.
Huk, grzmot i ból,
to Car przysyła poselstwo.
Ugoda oczywiście, jest możliwa,
lecz w krwi musi utonąć królestwo.
Wstaje cisza, i tylko serce,
wciąż bije strapione.
Lecz nie martw się serce, trwaj w nadziei,
zaświeci słońce w koronie!

ref:
I niech za kulą podąży ma dusza.....