Goran Karan - Ne da mi pisma

Lata lecą, spieszą się w nieskończoność,
Noga za nogą, nic się nie stanie
Ludzie i rzeczy prześlizgują się między palcami,
Cały świat tańczy na cienkiej strunie.

Kradną lata, biorą co mogą,
Zostaje tylko to, co naprawdę warte,
Najdrożsi nasi nigdy nie odejdą,
Dusza ich widzi swoimi oczami.

Niech młodość przeminie, nie da mi pieśni,
To, że cię kocham i że mnie kochasz,
Na próżno walczysz, oko wciąż błyszczy,
Wciąż mnie radujesz i czasem ranisz.

Lata kłamią, nadchodzi zapomnienie,
Rzucają okruchy przed moje serce,
Twarzą w twarz przychodzą i odchodzą,
Tylko miłość może to uzdrowić.

Nie liczę już swoich lat,
Które przeszły, jestem podróżnikiem,
A co będzie dalej, tego się nie boję,
Zamykam oczy i zawsze jesteś.

Niech młodość przeminie, nie da mi pieśni,
To, że cię kocham i że mnie kochasz,
Na próżno walczysz, oko wciąż błyszczy,
Wciąż mnie radujesz i czasem ranisz.