Bohdan Łazuka - Spowiedź

Człowiek, homo sapiens, rodzi się, wyrasta
W długim życiu naharuje się jak wół
Czasem miewa zły, czasem dobry ma stan
Trudno, życie to huśtawka w górę, w dół

I ja także perturbacje miałem liczne
Znałem piekło i u raju byłem bram
Niech przemówią za mnie deski te sceniczne
Które wiedzą o mnie więcej niż ja sam

Tu spotkałem miłość, tu straciłem zdrowie
Tu się życia mego otworzyły drzwi
A gdy teraz je wspominam, moja spowiedź
Może małą nutką melancholii brzmi

Człowiek z trudem wszedł na ten najwyższy schodek
Schodek sławy, już niejeden z niego spadł
Czy Teofil z brodą jestem, może Dodek?
Nie wiem, jedno mi zostało z tamtych lat...

Ten krok, to było tak:
Być może nie mam dzisiaj racji
Ten skok, to było tak:
Człowiek wesół był, choć za Sanacji
Ten gaz, kurde balans
A jaki po nim był rezultat
Ten gaz to nie był gaz
To wybuch bomby, katapulta

Ciągali kumple i wiedziałem, że nie zasnę
Przez kilka nocy, bo alkohol mącił myśl
A piłem nie z funduszów, za pieniądze własne
Które mi Lopek jeszcze winien jest do dziś

Na znak, my wszyscy tak
Bo żaden nie był z nas kaleka
I tam każdy był pan...
Przepraszam, wnuczek na mnie czeka