Black Velvet Band - Imperium

Śpi jeszcze ziemia choć niebo goreje
Ostatni kamień włożony w gmach
Powstaje miasto, rodzi się w słońcu
Wielkie, potężne, tak jak we snach

Dumni ojcowie z głowami w chmurach
Architekci wielkiego imperium
Tak nieobecni zapatrzeni w siebie
Niczym posągi w marmurze wykute

Coś całkiem z niczego, w trudzie i znoju
W blasku księżyca, tam gdzie wiatru śpiew
Sumiennie, starannie, kładli filary
Tymi rękoma zdartymi do krwi

Ich twarze w blasku chwały i siły
Skrzą się jak ogień, toną w złoceniach
Nieporuszeni, odpoczywają
Kąpią się w blasku ich wielkiego dzieła

Cisza spowija wielkie imperium
Nie ma już słońca i życie ustało
Dumni ojcowie z głowami w chmurach
Ich blade lica przykrywa kurz

Architekci wielkiego świata
Tak zapomniani przez swoje dzieci
Kruszą się wielkie stworzenia filary
Ręce bezsilne załamują się

Wiatr już nie śpiewa, kwitną mogiły
Dzikie księżyce zwołują demony
W podzięce za trud, swą wielką siłę
Pękają mury, upada gmach

Bezkresna pustka, rozdarta nicość
Cisza jak piekło choć ogień już zgasł
Życie się sypie między palcami
Wielkie imperium w niwecz obraca

Imperium upada
Kruche jak życie
Targane wiatrem, morem i mgłą

Imperium upada
Granity, marmury
W bezkresnej pustce nie warte są nic

Z głową wśród gwiazd
Nie strawi nas czas
Imperium w ich blasku goreje
Po kres naszych dni
Chwała tak im
Architektów płoną nadzieje