Whitechapel - Vicer Exciser

Mój pomnik się rozrasta. Brakuje, byś dopełniła go swym czynem, na każdy możliwy sposób będziesz żywa. Lecz nie nienaruszona. Zaszyję twe usta, byś się uśmiechała.
Z twoimi własnymi odchodami na twych ustach, strącę ten gówniany uśmiech z twojej twarzy.
Nienormalnie zniekształcone wizje. Obserwujesz genezę mojej rzeźni. Rzeczywistość zaakceptowana.
Twoim jedynym wyborem jest pogodzenie się z moim skalpelem. I moją licencją na zabijanie.
Z odbytu wycieka maź. Nie mogę zatrzymać pragnienia.
Twój koprofag musi odrzucić obrzydzenie.
Mieląc twoją czaszkę moją piłą do kości i łamiąc twoją kość policzkową, uwielbiam te narzędzia pod moim władaniem. Czuję się żywy.
Znów płakała, ale nikt jej nie pomógł
Oderwałem jej nogę od nogi. Po prostu jedna dziwka mniej będzie chodzić po tym jebanym świecie.
Napluję ci prosto w twarz.
Jak to smakuje, kiedy wargi poniżej twojej talii są zatkane
Nigdy więcej nie będziesz się pierdolić.
Mój skalpel błyszczy, odwracając moją uwagę.
Utwardza żyły błagając o niepewne zaufanie. Produkty uboczne trawienia wyciekają na podłogę.
Szukam podskórnej strzykawki, by pobrać odpady. Plątając się w twoich jelitach
Serce uderza szybciej
Kiedy leżę i patrzę jak krwawisz z każdego otworu.
Tkanka zaczyna robić się martwa.
Nie użyłem znieczulenia.
To będzie trwało wiecznie.
W imię anatomii powinienem poćwiartować i zachować co jest prawowicie moje.