Verval - Vervreemding

Hier spint alles en vooral ook niets om éénzelfde spil
Eén middelpunt, dat sneller en sneller maalt
Eén macht, zonder acht voor wat voor of na haar komen zou
Eén wezen, dat alles tot zich waant
Een gewetenloos beest dat zich blind door de eeuwen heen vreet

Zo bewandelen wij nu met open ogen de weg tot het verderf
De gewaarwording koesterend dat alles brandt
Dat alles wat ooit groen en levendig was nu onder ons smeult
En al wat wij ooit begeerden nu gebroken aan ons voetstuk rust

Want niets was ooit afdoende en niets is ooit compleet
Als met iedere slok de dorst weer tot ons reikt
Van chaos tot orde, tot eenheid gedreven
Van orde tot chaos, in de leegte gebleven

Wees onderhevig aan de dood, die nooit wachten zal
Wees onderhevig aan de belevenis, die nooit voldoenen zal
Wees onderhevig aan het streven, dat ons immer drijven zal
Wees onderhevig aan de pracht, waarmee geen van ons
Ooit genoegen nemen zal

Van chaos tot orde, steeds weer uit as herrezen
Van orde tot chaos, voor eeuwig niets in wezen