Vasilis Papakonstantinou - Να γράφεις, να τηλεφωνείς (Na grafeis, na tilefoneis)

Ανοίγει διάπλατα η πόρτα μου όταν έρχεσαι
Και πλημμυρίζει μουσικές η κάμαρά μου,
Τρέχουνε πίσω σου οι καρέκλες να μη στέκεσαι
Κι απ' το παράθυρο το σκάει η ερημιά μου.

Τρελό κοκτέιλ σου σερβίρει το ποτήρι μου,
Τα κρύα χείλη του γυρεύουν τα δικά σου,
Τσιγάρο σκέτο σου προσφέρει το πακέτο μου
Κι όλα τα σπίρτα μου ανάβουν στο άγγιγμά σου.

Να γράφεις, να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς,
Αφού το ξέρω θα χαθείς τόση αγάπη δεν μπορείς.
Να γράφεις να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς

Κλείνουν αθόρυβα οι κουρτίνες όταν γδύνεσαι
και η κρεμάστρα μου τα ρούχα σου μαζεύει,
Τα φώτα παίζουνε την ώρα που μου δίνεσαι
Και το κρεβάτι μου άγριο χορό χορεύει.

Μαντήλι κόκκινο σκουπίζει τον ιδρώτα σου
Και η μαύρη χτένα μου χαϊδεύει τα μαλλιά σου,
Κρύβεται μες στο κομοδίνο το ρολόι μου
Για να κερδίζω δευτερόλεπτα κοντά σου

Να γράφεις, να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς,
Αφού το ξέρω θα χαθείς τόση αγάπη δεν μπορείς.
Να γράφεις να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς

Μια πάχνη πέφτει στον καθρέφτη μου όταν ντύνεσαι
Και μία πίκρα το δωμάτιο πλημμυρίζει,
Εγώ κοιμάμαι να μη δω που απομακρύνεσαι
Και η ερημιά μου απ' το παράθυρο γυρίζει.