Sara Bareilles - Islands

Czekając na przystanku autobusowym.
Czekając na skrawek ziemi gdzie bym mogła osiąść.
Najwyższa pora aby się przenieść i zdobyć dla siebie jakieś miejsce.
Jestem gotowa aby otoczyć się morzem zmian.
Jednak jakaś bezsilność przybywa kiedy jestem już daleko.
I kiedy na mnie tak patrzysz, kochanie, myślę o rozstaniu jeśli wciąż możemy to zrobić.
Ponieważ wciąż mogę liczyć na pomocną dłoń mężczyzny, którego znałam.

I kiedy tak stoję z telefonem w ręku, gdzieś na końcu linii jesteś ty.
Próbuję się do ciebie dodzwonić i powiedzieć, że mój świat płonie.
Ale wstrzymuje oddech i przekonuje się, że u ciebie wszystko po staremu.
A woda w okół mnie wciąż wzbiera.
I nagle zdaje sobie sprawę, że:
Musisz być odległą wyspą.
Musisz być odległą wyspą.
Musisz być odległą wyspą.
I teraz ze spokojem mogę spojrzeć na siebie jaką jestem.

Zawsze mydliłeś mi oczy swoim niedbalstwem.
I zawsze trzymałeś je na swojej małej wysepce gdzie nikt by się o tym nie dowiedział.
Nikt opróćz mnie.
Zrobiłeś dla mnie wyjątek.
I teraz każdy z nas wypatruje o sobie prawdy, ale żadne tak naprawdę nie chce jej znać.


I kiedy tak stoję z telefonem w ręku, gdzieś na końcu linii jesteś ty.
Próbuję się do ciebie dodzwonić i powiedzieć, że mój świat płonie.
Ale wstrzymuje oddech i przekonuje się, że u ciebie wszystko po staremu.
A woda w okół mnie wciąż wzbiera.
I nagle zdaje sobie sprawę, że:
Musisz być odległą wyspą.
Musisz być odległą wyspą.
Musisz być odległą wyspą.
I zdajemy sobie sprawę, że czysty horyzont przed nami to jedyne co posiadamy.
I zdajemy sobie sprawę, że czysty horyzont przed nami to jedyne co posiadamy.

Wstrzymuję oddech aż wiem że u ciebie wszystko w porządku.
Ponieważ u mnie znów wzbiera woda.