Marta Bijan - Nowy Świat

tkwię już po pas w rozgrzanym asfalcie
z walizką ciągnącą mnie w noc
tyle tu mam, a tyle zostanie
wsiąka w jej ziemię mój głos

i jak przez mgłę jej kształt, jej sen
o nadwiślańskim świcie
i jak przez zgiełk jej płacz, jej śpiew
udaję, że nie słyszę

gdzie nowy świat,
błyskawice, które rozświetlają plac?
gdzie nowy świat
i powietrze, którym mogę oddech brać?
gdzie nowy świat?

w płucach już świst, przez przedmieścia sunę
szukam ostatniej z jej dróg
chyba przez smog dojrzeć nie umiem
gdzie kończy, zaczyna się coś

i jak przez mgłę jej kształt, jej sen
o nadwiślańskim świcie
i jak przez zgiełk jej płacz, jej śpiew
udaję, że nie słyszę

gdzie nowy świat...