Marian Kubera - Ballada o pechowym słoniu

Słonie rodzą się zwykle w sobotę —
zwyczaj to piękny i zdrowy —
ten by także miał na to ochotę,
lecz był to słoń pechowy.

Więc urodził się on w poniedziałek,
wtedy gdy rodzą się krowy,
bo — jak już wam powiedziałem —
był z niego słoń pechowy.

Pechowy słoń, pechowy słoń —
nikt zaufania nie ma doń.
Kto poda jemu bratnią dłoń,
kto ucałuje jego skroń?
Pechowy słoń, pechowy słoń…

Alkoholizm wśród słoni
jest surowo tępiony,
milsza słoniom natura
niż denaturat.

A ten wyszedł akurat
i rozgląda się, a tu
pełno denaturatu.

W imieniny i w święto krokieta
słoniom się daje laurki,
a ten zawsze popełnia tu nietakt
i daje klucz bez dziurki.

Słonie tańczą co wieczór i tupią,
a ten się nawet nie ruszy:
patrzy i strasznie mu głupio,
a wiatr mu targa uszy.

Pechowy słoń, pechowy słoń —
nikt zaufania nie ma doń.
Kto poda jemu bratnią dłoń,
kto ucałuje jego skroń?
Pechowy słoń, pechowy słoń…

Wy myślicie: to żarty —
lecz co taki słoń warty?
Nawet podle grał w karty,
choć był uparty.

Więc się męczył i dręczył,
wreszcie dola mu zbrzydła:
poszedł i rzucił się w sidła.

Spokój wieczny mu nie był sądzony:
z sideł do cyrku go wzięli,
fakir tam był roztargniony
i w pchłę go wnet przemienił.

Chcąc zabić pchłę, pamiętaj, że
być może duszę słonia ma.
Kto poda jej braterską dłoń,
kto ucałuje ją we skroń?
Pechowy słoń? Pechowy pchłoń!