La Dispute - King Park

Kolejna strzelanina na południowo-wschodniej stronie.
Tym razem samochodowa, w połowie dnia.
Obok przystanku autobusowego, przez Fullera i Franklina,
albo gdzieś w pobliżu.
Niedaleko parku, obok bloku, gdzie była inna strzelanina
ostatniego miesiąca, albo może było to ostatniego tygodnia?

Strzały były wystrzelone z SUV'a
prowadzonego w kierunku północnym, Eastown,
Celem był rywal, ale tym razem nie trafili rywala.
Trafili dziecko, które raczej nie miało nic z tym wspólnego.

Podróżuję wstecz, przez czas i przestrzeń.
I rozpadam się, staję się niewidzialny.
Chcę widzieć to, czego nie zdołałem, gdy to się stało.
Chcę widzieć to tym razem na własne oczy.
Chcę wiedzieć, jakie to uczucie.

Więc szybuję ponad policyjnymi liniami,
rekonstruuję scenę we fragmentach wspomnień.
Chcę wiedzieć, jak jego matka wyglądała z bliska.
Chcę widzieć ją pochyloną nad jego ciałem.
Więc unoszę się tam, przekraczam czas.
Chcę uchwycić to dokładnie.
Chcę wiedzieć, jakiego koloru była krew,
wylewająca się spod plandeki na beton.
Chcę to wszystko zanotować, by już zawsze pamiętać.
Jeśli zobaczyłbyś to z bliska, jak kiedykolwiek mógłbyś zapomnieć,
jak bezsensowna jest śmierć, jak cenne jest życie?
Chcę tam być, gdy kula uderzyła.

Tłum wybiegł, gdy strzały utonęły w dźwięku syren,
ze swych domów na podwórka.
Wszyscy, do miejsca, gdzie przebiegały
policyjne taśmy, żeby oznaczyć miejsce zbrodni.
Wszyscy starali się złapać przebłyski tego, co się stało.
Co działo się między karetkami i autami gliniarzy.
Wszyscy plotkowali:
,,Czyje to było dziecko?'' ,,Gdzie został postrzelony?''
,,Kto go postrzelił?''
Wszyscy dziwili się:
,,Jak mogło to znowu się stać?!'' ,,Czy on nie żyje?''
,,Te dzieci, nasze dzieci...''
Wszyscy zastanawiali się, jak daleko od ofiary mieszkali.
Odwiedziłem ich i ich domy.
Odwiedziłem ich we śnie.
Mój duch odleciał znad King Parku
zostawiając miejsce zbrodni, dalej podróżując wstecz.
Dużo wcześniej przed strzelaniną,
wleciałem przez ich okna do salonów.
Tym razem widzę ich młodszych,
grających w gry i odrabiających zadania domowe.
Wszystkie te oznaki młodości, wkrótce ozięble zmienią się
w kamień do walk i głupich wojen o ruiny owinięte w złoto...
Ale chłodno przypominam sobie, po co tu przyszedłem.
A przyszedłem, by odnaleźć powód.
Ale nie może być powodu! Nie do śmierci! Nie do takiej!

Trzy dni później rodzina zrobiła plany pogrzebu.
Trzy dni później matka... musiała pochować swego syna.


Strzelec zatrzymał się w pobliskim hotelu
blisko autostrady, z przyjacielem i pistoletem.
Tym samym pistoletem.
Uciekłby natychmiast, ale został rozpoznany przez świadków.
Jego zdjęcie pojawiło się w telewizji.
Miał zaledwie 20 lat, mówili na niego ,,dziadek''.
Był starszy od pozostałych o rok, może dwa...


Był bezpieczny na moment, aż ktoś go zauważył
i wezwał władze, które otoczyły hotel.
Najpierw aresztowali wspólnika, który próbował uciec.
Później gonili strzelca przez klatkę schodową na piętro.
Tam zatrzymał się i zamknął za sobą drzwi.
Zamknął się w pokoju.


Mogliby wyważyć drzwi, ale wiedzieli,
że miał ze sobą pistolet.
Już raz go użył, więc bali się, co mógłby zrobić.
Wleciałem przez wschodnie okno.
Krążyłem nad korytarzem próbując podsłuchać.
Słyszałem, jak próbują go namówić, by otworzył drzwi.
Jego wujek błagał go, prawie upadając na ziemię.
Mówił o nadziei i przebaczeniu.
Powiedział: ,,Zawsze jest szansa, by naprawić to,
co się zepsuło i by czynić pokój na świecie''
Pomyślałem, by wślizgnąć się przez drzwi i wejść do pokoju.

Czułem ciężar morderstwa...

wstrząsnął on ziemią aż do jądra...

Czułem, jak świat się zawala..

Później usłyszeliśmy, jak mówi:

,,Czy dostanę się do nieba, jeśli się zabiję?''
,,Czy dostanę się do nieba, jeśli się zabiję?''

,,Czy kiedykolwiek będzie mi wybaczone,
że zabiłem to dziecko? To był wypadek! Przysięgam!
To nie tak miało być!''

,,I jeśli to mi się stanie, jeśli to na mnie przypadnie,
Czy nadal mogę się tam dostać?
Czy może wyślą mnie do piekła?''

,,Czy dostanę się do nieba, jeśli się zabiję?''


Opuściłem wtedy hotel.
Nie chcę wiedzieć, jak to się skończyło...