Joanna Lewandowska - Nie ma już

Na scenie kurz, na scenie wiatr
W pajęcze sieci słowik wpadł
Choć sztuczny jest, nieżywy jest
To się dla niego skończył świat

Przy kasie szczur, a w lożach ziąb
Oto sprzedają teatr nasz
Ostatni raz w błękitnym szkle
Monolog króla dla mnie grasz

Nie ma, nie ma już mistrzów sceny
Tych aktorów z dawnych lat
Nie ma, nie ma już tych peleryn
Które kryły pejzaż łat

Nie ma, nie ma już tych Cezarów
Tych Antygon z dawnych scen
Bo nie ma, nie ma już Salomei
Która śniła srebrny sen

Bo nie ma

Nie ma, nie ma już wielkich mimów
Białych Rzymów, kwietnych lóż
Nie ma już monologów
Godnych bogów, sztucznych mórz

Nie ma już gronostajów
Co tak pięknie nosił król
Bo nie ma tych demonów
Tych aktorów i tych ról

Kurtyny szum jak morza śpiew
Modlitwą naszą zawsze był
A dzisiaj nie pamięta nikt
Teatru, który nam się śnił

Niejeden z nich, z aktorów tych
W połowie kwestii nagle zmarł
Widownia wciąż wołała "bis"
A on już kończył czarny targ

Bo nie ma, nie ma już mistrzów sceny
Tych aktorów z dawnych lat
Nie ma, nie ma już tych peleryn
Które kryły pejzaż łat

Nie ma, nie ma już tych Cezarów
Tych Antygon z dawnych scen
Bo nie ma, nie ma już Salomei
Która śniła srebrny sen

Bo nie ma

Nie, nie ma już wielkich mimów
Białych Rzymów, kwietnych lóż
Nie ma już monologów
Godnych bogów, sztucznych mórz

Nie ma już tych antraktów
Piątych aktów i tych dam
Bo nie ma, chociaż dramat
Proszę państwa, jest ten sam

Nie ma już