Jaromír Nohavica - Kometa

Ujrzałem kometę po niebie płynęła
chciałem jej zaśpiewać, lecz zaraz zniknęła
zniknęła jak łania gdzieś w leśnym gąszczu
w oczach mi została garść złotych pieniążków.

Pieniążki ukryłem do gliny pod dębem
gdy znowu przyleci nas już tu nie będzie
nikogo nie będzie, próżno się spodziewać
widziałem kometę, chciałem jej zaśpiewać

O wodzie o trawie o lesie
o śmierci z którą nie można pogodzić się
o zdradzie miłości o świecie
i o wszystkich żyjących na naszej planecie

Na dworcu gwieździstym wagony bezpańskie
pan Kepler rozpisał prawidła niebiańskie
szukał i ustalił dzięki swej lunecie
prawa, które ciążą śmiertelnym na świecie

Wielkie i odwieczne tajniki przyrody
że tylko z człowieka człowiek się narodzi
że korzeń z gałęźmi dąb wielki buduje
a krew naszych myśli kosmosem wędruje

Widziałem kometę jak relief świetlisty
rzeźbiony rękami dawnego artysty
chciałem się wspiąć w górę, dotknąć jej zmysłami
zostałem sam nagi, z pustymi rękami

Jak posąg Dawida z marmuru białego
stałem i gapiłem, gapiłem się w niebo
gdy znowu nadleci, ach pycho chełpliwa
nas już tu nie będzie, ktoś inny jej zaśpiewa

O wodzie, o trawie, o lesie
o śmierci, z którą tak trudno pogodzić się
o zdradzie, miłości, o świecie
będzie to piosenka o nas i komecie

[przekład: Renata Putzlacher]