Igor Rastieriajew - Бой

Słońce wędruje wesoło
w pszenicznym pyle wśród pola,
ciepło tuli boże ptaki,
śpiewać każe o pokoju.
Nie rozumiem sam już tego,
czemu od wczesnego ranka
złote pole oglądamy
przez wizjery w ślepych tankach.


Błękit nieba cały czas
obejmuje obu nas,
gdzieś tam został cichy dom,
ten z rodzinnych naszych stron,
tam marzenia, tutaj los,
tu, gdzie w krąg pszeniczny kłos,
pod tą górą tam, gdzie cień
może nasz ostatni dzień.


Śpieszą jeszcze w swoją stronę
dusze złością wyczerpane,
w imię twojej prawdy zginę,
moja prawda cię pochłonie.
Ziemia nasza niepodzielna
zryta wskroś gąsienicami,
w nią padniemy, choć los chybi,
bo bóg kule nosi na niej.


A tu błękit cały czas
obejmuje obu nas,
choć krew gniewem burzy się
za przyjaciół, co już hen
i za kaszę, co jej brak,
przypalonych garnków smak,
za spalone mosty te,
co tu wiodły ciebie mnie.


W ogniu, jakby rodem z piekła
na kawałki siebie rwiemy,
ręce, głowy leżą w stertach,
na co to, nie rozumiemy.
Lecz na przekór biesom wszelkim,
co nam wszystkim losy przędą,
ptaki przecież nad tym lasem
po słowiańsku śpiewać będą!