Ensiferum - Lady In Black

Przyszła do mnie pewnego ranka,
Pewnego samotnego, niedzielnego ranka...
Jej długie włosy powiewające
Targane zimowym wiatrem.
Nie wiem, jak mnie znalazła,
Bo kroczyłem w ciemności,
Roztaczając wokół siebie zniszczenie
Od walki, której nie mogłem wygrać.

Poprosiła mnie, bym wskazał swego wroga,
Powiedziałem o potrzebie paru osób,
By walczyć i zabijać własnych braci
Nie myśląc o miłości ani o Bogu.
I błagałem ją, by dała mi konie,
By stratowały moich wrogów,
Tak wielki był mój zapał,
By zakończyć to marnowanie życia.

Lecz ona nie myślała nawet o bitwie, co
Zniża ludzi do poziomu zwierząt,
Tak łatwej do rozpoczęcia
I niemal niemożliwej do skończenia.
Bo ona jest matką naszych ludzi,
Która następnie udzieliła mi tak mądrych rad,
Że bałem się znów samotnym być
I poprosiłem ją, by została.

"O pani, pozwól mi chwycić swą dłoń" - błagałem -
"O, pozwól mi spocząć u twego boku"
"Pokładaj wiarę i ufaj
w Pokój" - rzekła
I wypełniła mi serce życiem.
"Siła nie tkwi w liczebności,
Nie myśl, że tak to wygląda.
Lecz gdy mnie potrzebujesz
Bądź pewien, że nie będę daleko."

To powiedziawszy odwróciła się
I choć nie mogłem znaleźć słów
Stałem i patrzyłem, póki nie ujrzałem
Jak znika jej czarny płaszcz.
Mój trud nie jest mniejszy,
Lecz teraz wiem, że nie jestem sam,
Znajduję nową siłę za każdym razem,
Gdy wspomnę tamten wietrzny dzień.
A jeśli kiedyś odwiedzi cię,
Pij do dna z jej jakże mądrych słów
Czerp z niej odwagę
Jako swą nagrodę
I pozdrów ją ode mnie...