District Unknown - 64

کثافتِ برآمده از شکافِ زمینِ زیرِ پایِ تو
استخوان‌هایت را در یخ اسیر کرده
نفسِ تو، اشکِ خشک‌شدهٔ زمان است
تو فروتن و بردبار بودی، هستی‌
بر امیدِ بهار قدم میزنی
اما سرنوشتِ تو چرا تاریک است؟
تو چرا فراتر از عمقِ خورشید لرزیدی؟
تو چرا فراتر از عمقِ بهار ترسیدی؟
تو در اعماقِ غم و اندوه، در اعماقِ سوگ
سقوط کردی
سرنوشتِ تو چرا تاریک است؟
تو تصویرِ خود را در آهنِ پخته‌شده در آتشِ امید دیدی
اما سرنوشتِ تو چرا تاریک است؟
تو چرا فراتر از عمقِ خورشید لرزیدی؟
تو چرا فراتر از عمقِ بهار ترسیدی؟
تو چرا فراتر از ترسِ بهار خندیدی؟
تو چرا فراتر از ترسِ زمین گریستی؟