Carach Angren - The Shining Was a Portent of Gloom

“Lśnienie było zapowiedzią mroku”

Czarny kształt spoczywa na pokładzie w czerwonej, lśniącej kałuży,
szlochający i drżący, skulony w rwetesie.
Kształt człowieka, pośród ciszy i uboju,
ubrania poszarpane, przemoczone krwią i wodą morską.

„Majątek jego w proch, majątek jego w proch!
Triumf jego daremny, triumf jego daremny!
Bogactwo w popiół! Łzy jego zagubione w deszczu!”

Statek utkany z mgły jak żywego srebra nić.
Ten szkieletowy okręt śpiewa pieśni za zmarłych.
Aby wziąć głęboki oddech i wprawić swój umysł z powrotem w ruch,
zatacza się wyprostowany i szarpie za dziobem.

Oczy teraz zamknięte, by słuchać swego drogiego oceanu,
czuje, że świat się zmienił jakoś.
Głucha cisza, ocean wydaje się martwy.
Ledwie szept ani też nuty pieśni wiatru.

„Majątek jego w proch, majątek jego w proch!
Triumf jego daremny, triumf jego daremny!
Bogactwo w popiół! Łzy jego zagubione w deszczu!”

W ostatecznej próbie zakończenia tej gorzkiej włóczęgi,
spogląda w gwiazdy z ich kojącym blaskiem.
Ale świateł powyżej, które kiedyś prowadziły go do domu,
rozproszonych i roztrzaskanych, już tam nie ma.

Teraz świtają nad nim jak promienie słońca,
jego stanu i losu nie da się cofnąć.
Kapitan teraz uwięziony na tym szkieletowym okręcie,
dryfujący w pustce w czarnym unoszącym się zamku.

Przykuty do zmroku i związany ze swą łodzią,
zaprzysięga zemstę na innych wodach.
Światła na końcu, posiadają świat w swym uścisku.
Będzie miał swój podbój
bo śmierć przybędzie poprzez statek-widmo!