Blackmore's Night - Ocean gypsy

Próbowali zabrać to wszystko,
Nauczyć się jej wolności... w środku dnia,
I znaleźć jej duszę aby znaleźć tam zalegające lęki...
Starali się uczynić jej miłość ich miłością,
Zabrali jej miłość... zostawili ją tam,
Nie dali jej z powrotem nic co chciałaby mieć...

Złote i srebrne pierścienie i kamienie,
Tańczy powoli przy księżycu,
Nikt inny nie mógł wiedzieć, że jest sama...
Senne marzenia dosięgną jej,
Nie może wypowiedzieć słów, których oczekują,
Wie, że jest sama i że jest wolna...

Oceaniczna Cyganko księżyca,
Słońce stworzyło dla ciebie tysiące nocy...
Oceaniczna Cyganko, gdzie jesteś?
Cienie za którymi podążały gwiazdy obróciły się w złoto...
Obróciły się w złoto...

Potem spotkała pustą duszę,
Wypełniła go swym światłem, pocieszyło ją to,
Była księżycem, a on - słońce był złotem...
Oczy oślepione jego światłem...
Słońce, które dał, z powrotem odbiło noc
Księżyc nikł, prawie niewidoczny...

Delikatnie woła Oceaniczna Cyganka...
Cisza przytrzymała na chwilę gwiazdy,
Uśmiechają się smutno dla niej, tam gdzie padała...
Tuż przed świtem,
Morze jest spokojne, ocean ją woła,
Dzień ją zabrał i już jej nie ma...

Nikt nie zauważył, kiedy umarła,
Oceaniczna Cyganka przykuta do fali,
Fale w odpływie, zawracając rozprzestrzeniały biel...

Coś zniknęło w jej oczach,
Jej palce, martwe, uderzyły w piasek,
Jej sponiewierana dusza została zgubiona,
Została opuszczona...

Jedwabne nici jak skrzydła wciąż lśnią,
Zmiecione przez wiatr przyjemności wciąż tworzą wzory w jej cudownych włosach...
tak ciemnych i gładkich...
Wciąż stoi głęboko poniżej mórz, nie płacze już, jej łzy
wyschły...
Ocean za nią łka, ocean wzdycha...