Bardbarian - Polaroid

Myślę, myślę nad tym wszystkim
W dłoń chwyciłem kufel piwa
W drugiej dłoni trzymam serce
Na zdjęciu z polaroida
Jestem w stanie nieważkości
Jakby oddech ktoś odebrał
Może to z powodu Ciebie
Wyciągnąłem go przez żebra

Polaroid robi zdjęcia, krótki moment łapie w klatkę
Z mojej klatki złapał serce i oprawił je w okładkę

Teraz mogę patrzeć na nie, tak po prostu, gdy mi tęskno
Albo mieć przy sobie, aby nie dać się przytłoczyć klęskom

Trzymam gdzieś na półce myśli
Wszystkie zdjęcia prozy życia
Wielki album, ale z miejscem
Na wszystkie przyszłe odkrycia
Czasem sięgam po ten album
I nurkuję w jego głębi
By przypomnieć co mnie grzało
Oraz to, co nadal ziębi


Polaroid robi zdjęcia, krótki moment łapie w klatkę
Z mojej klatki złapał serce i oprawił je w okładkę
Teraz mogę patrzeć na nie, tak poprostu gdy mi tęskno
Albo mieć przy sobie aby nie dać się przytłoczyć klęskom


Znikną kiedyś różne zdjęcia
Lecz zachowam sobie jedno
Jedno, takie najmilejsze
To, przy którym inne bledną
To jedyne, wielobarwne
To, przy którym pozostałe
Tracą barwy i zostają
W sepii albo czarno-białe

Polaroid robi zdjęcia, krótki moment łapie w klatkę
Z mojej klatki złapał serce i oprawił je w okładkę
Teraz mogę patrzeć na nie, tak po prostu, gdy mi tęskno
Albo mieć przy sobie, aby nie dać się przytłoczyć klęskom

Znikną kiedyś różne zdjęcia
Lecz zachowam sobie jedno
Jedno, takie najmilejsze
To, przy którym inne bledną