Arkona - Одна

Dym owinie się włosami
Wokół dłoni rozszalałego ognia
Ból wzniesie się głosem:
"Niebo, weź mnie!"
Oddam ślepą duszę
Spalę się do cna
W wiecznych łańcuchach duszności
Znów tu powrócę

Och, lecz nie mogę zasnąć
Nawet ciemną nocą
Tak, wiatr nie rozwieje bólu za tym, co rodzime
Wzlecieć w górę jak ptak, och, jakby tam zostać
Lecz nie da się do nieba z jednym skrzydłem

Ten ból zżera duszę
Mój świat - zniszczony
Lecz ja jestem tutaj
Pod spojrzeniami chciwych postaci
O obcych korzeniach
Padam twarzą na Matkę Ziemię
I nie wstaję z niej

Nie wstaję!
Teraz nie wstaję!

Sama pośród wyblakłych lic
W świecie obcych cieni
Znów błąkam się po świecie
Lecz ukrywając się przed ludźmi
Ujawnię swą tajemnicę
Zachowując testament przodków
Może przez stulecia
Mój ród mnie odnajdzie

Jak za kołem czasu biegnę
Biegnę, lecz wzywam, by Jawa szła w ślad za mną.
Tymczasem Jawa zdaje się powiadać:
"Umieram z cudzą duszą
Lecz w tym, co rodzime, w kraju"

Umieram, uciekam...

Mój ród zasnął w zapomnieniu
Stałam się ogniwem
Światowego łańcucha
Który wykuto z obcych mi idei
Fałszywych słów
Chcę uciekać stąd precz
Jak najdalej od ludzi

Uciekać!

Sama pośród wyblakłych lic
W świecie obcych cieni
Znów błąkam się po świecie
Ukrywając się przed ludźmi
Ujawnię swą tajemnicę
Daną od przodków
Może przez stulecia
Nie będę sama!
Stać przy popiele
Wygasłego ogniska
Rodzimi bogowie, gdzieście?
Niebo! wysłuchaj mnie!
Oddam ślepą duszę
Spalę się do cna
W wiecznych łańcuchach duszności
Znów tu powrócę