Andrzej I Eliza - Gdy świat zaprosi

Wierzyłam w świat mych bosych stóp
Świat dobrych rad, prostych słów...
W lustrze diabeł czai się
Gdy zbyt często patrzę w nie -
Tak mówiła mi mama codziennie

W albumy na dno starych szaf
Schowałam prawdy sprzed lat
Na policzkach wstyd się tli
Trzeba ręką machnąć i
Iść przed siebie w to, co będzie

A gdy już świat zaprosi mnie
Czy jeszcze będę wiedzieć, czego chcę?
A kiedy już wygram ten bieg
Czy poryw serca budzić będzie śmiech?
Gdy świat zaprosi...

Wtulona w kąt śpię na kanapie
Nim budzik zacznie mój dzień
Ostrym dźwiękiem dając znak
Że to już najwyższy czas
Ruszyć w zwykłą wędrówkę za szczęściem

Na końcach rzęs snu parę kropel
Trzyma się ciągle, gdy już
Gnam do miasta jak co dnia
Żeby wtopić się w ten czas
Który będzie, ten, co będzie, o-o-o

A gdy już świat zaprosi mnie
Czy jeszcze będę wiedzieć, czego chcę?
A kiedy już wygram ten bieg
Czy poryw serca budzić będzie śmiech?
Gdy świat zaprosi...

Wierzyłam w świat mych bosych stóp
Świat dobrych rad, prostych słów
Gnam do miasta jak co dnia
Żeby wtopić się w ten czas
Który będzie, ten, co będzie
Który będzie, ten, co będzie
Który będzie, o-o-o, ten, co będzie