Monika Urlik - Twoja dłoń

Twój smak, twój szept stworzyły mnie
twoja dłoń, twoja dłoń, twoja dłoń, twoja dłoń
szelest ciał pod ciepłem warg
twoja dłoń, twoja dłoń, twoja dłoń
miałeś ich wiele wiedziałam o tym,
gdy twój cichy oddech wyostrzał każdy zmysł
nie posiadam nic co mogę tobie oddać,
mam coraz większy bunt (przed tobą) skąd mogłam wiedzieć,
że w cieniu twoich rąk odpłynę cicho na nieodkryty ląd
dokąd przede mną nie dotarł nigdy nikt.
(twoja dłoń, twój szept stworzyły mnie,
twoja dłoń, dłoń, dłoń i szelest ciał pod ciepłem warg
twoja dłoń, dłoń dłoń)
omijasz mnie, tamujesz ciałem,
ja spuszczam wzrok pod rzęs twych ciężarem
nie będzie nikt wiedział, nikt nas nie odgadnie,
gdy staniesz w moich drzwiach zanim świt nas ujawni
oszukać, ograbić, spalić żarem naszych ciał
tyle możesz ofiarować mi, gdy me ciało doskonale brzmi
(twój smak, twój szept stworzyły mnie)
pod twą dłonią, dłonią, dłonią
nie mów nic,
tylko dotykaj mnie
nawet, gdy twój dotyk zaboli mnie
zniosę każdy ból jeśli ostatni to już raz
dotknie mnie twoja dłoń.
Będziesz błagał mnie bym nie cofnęła się i parzyła tak
byś stanął w ogniu nagle ciał
(twój smak, twój szept stworzyły mnie)
parzył, parzył, parzył mnie
nie mów nic,
tylko dotykaj mnie
nawet gdy twój dotyk zaboli mnie
zniosę każdy ból jeśli ostatni to już raz
dotknie mnie twoja dłoń
zniosę każdy ból jeśli ostatni to już raz
dotknie mnie twoja dłoń.