ASP - Tor

Nie pamiętam już nic o ziemi, którą kiedyś przemierzałem,
Ani o upadku do morza, ani o tym, co tam się wydarzyło.
Nie pamiętam o wybrzeżu, które potem znalazłem,
Ani o ostatniej podróży, tylko: Już niedługo będę tam.

Ciało teraz jest odrętwiałe,
Pozbawione zarówno bólu, jak i przyjemności.
Rezerwy są wyczerpane, ale idę dalej.
Czysto mechanicznie, bez siły,
Ale niedługo to chyba będzie skończone,
A mój umysł, mój zmęczony umysł, jest prawie pogodny.

Co najmniej obojętność
Zaczyna się we mnie szerzyć.
Nawet ten Prawie-Nieskończony
Po dziesięciu tysiącach pór roku,
Które, jak szybkie obracające się pochodnie,
Zlewają się w jeden krąg ognia,
Aż do momentu, gdy nie czuję ani nie wiem
Nic już z tego wszystkiego, co się wydarzyło.

Boso w koszulkę pokutną,
Prawie nie żywy.
Zimno!
Obcy, obcy, nieskończenie obcy
I niekompletny,
Ale niedługo...

(I płomienie cienia owijają kamienne ściany,
Podobne do błyskawic w negatywie.
Szare łuski korowiny łuszczą się
I pozostawiają po sobie gładkie mury.
Siatkówka jest niedługo skaleczona
I po omacku wkraczam dalej do twojego królestwa.
"Co było warte wędrowanie, jaki jest wynik?",
Pytam się bez nadziei i żalu.)

Wieża przenika coraz głębiej szarość nieba,
Przybierając postać sztyletu z obsydianu.
Wkrótce wypełnia mój obszar widzenia, ten czarny gmach
Z wtórnego splątania i dobrze odżywionego starego obłędu.

I wkrótce stoję przed nim,
I nie widzę ani drzwi, ani bramy,
Tylko otwór głębokiej ciemności tam w mroku.
A wierzchołek wieży przebija
Ten nieoświetlony niebem, rujnując go,
Rozszarpuje go, prawie jak ropne wrzód.

Nagle zdaję sobie teraz sprawę,
Że nigdy cię nie pokonam.
Zimny lód wlewa się mi w piersi,
I słyszę twoje głębokie śpiewanie
I dziecko, które samotnie płacze,
Gdzieś w najgłębszym lochu,
I tam czeka, jak się zdaje,
Ale to śpiewanie jest o wiele silniejsze.
Jak ono przyciąga! Jak rozkazuje!
O miłości, jak szybko upłynął czas.
Jak mi swoją wolę kradniesz.
Przez moją duszę ...
Przez moją duszę...

Otwórz się, otwórz się dla mnie!
Pozwól mi wejść, czekanie się skończyło.
Otwórz się, otwórz się dla mnie!
Wiesz, że to musi się stać.
Proszę, otwórz się jak nigdy dotąd!
To, co teraz nastąpi, nie może być już odwrócone.
Rozprzestrzyj skrzydła, otwórz szeroko swoje wrota!
Zobaczymy wspólnie, co się stanie.

Niczego nie ma na moich ustach.
Nie przyszedł zbawiciel, by wezwać mnie po imieniu.
Nie ma wewnętrznego spokoju, ani prowadzącego światła,
Oprócz tych strasznych płonących kół ognia.

(Długie jak eony pełzanie jak robak
Albo dzielnie wspinający się owad
Staje się bezwartościowe w obliczu wieży
I tego, kto się w niej ukrył.)