ASP - Tor

Tłumaczenie:

Nie pamiętam już nic o ziemi, którą kiedyś przemierzałem,
O upadku do morza, ani o tym, co tam się wydarzyło.
Nie pamiętam wybrzeża, które potem znalazłem,
Ani o ostatniej podróży, jedynie że "niedługo dotrę".

Ciało teraz jest odrętwiałe,
Pozbawione zarówno bólu, jak i przyjemności.
Zapasy wyczerpane, ale idę dalej.
Czysto mechanicznie, bez siły,
Lecz niedługo chyba będzie po wszystkim,
A mój umysł, mój zmęczony umysł, prawie się cieszy.

Co najmniej obojętność
Zaczyna się we mnie szerzyć.
I ta niemal wieczność,
Po dziesięciu tysiącach pór roku,
Które, niczym prędko krążące wokół mnie pochodnie,
Zlewają się w jeden krąg ognia,
Aż do momentu, gdy z tego wszystkiego co się stało,
Nie odczuwam, ani nie pamiętam już nic.

Boso w koszulce pokutnej,
Prawie nie żywy.
Zimno!
Obcy, obcy, nieskończenie obcy
I niekompletny,
Ale niedługo...

(I płonące cienie oplatają kamienne ściany,
Podobne do błyskawic w negatywie.
Szare strzępy kory odpadają
I pozostawiają po sobie lśniące jak lustro mury.
Siatkówka jest już prawie martwa,
I po omacku wtaczam się dalej do twojego królestwa.
"Czego było warta ta tułaczka, co jest nagrodą?",
Pytam się bez nadziei i żalu.)

Wieża przenika coraz głębiej szarość nieba,
Przybierając postać sztyletu z obsydianu.
Wkrótce wypełnia moje pole widzenia, ten czarny gmach
Z posplatanych i nasyconych dawnych urojeń.

I wkrótce staję przed nim,
I nie widzę ani drzwi, ani bramy,
Tylko otwór głębokiej ciemności tam w mroku.
A wierzchołek wieży przebija,
To niebo pozbawione światła.
Rozszarpuje je, niczym zaropiały wrzód.

Nagle uświadomiłem sobie fakt,
Że nigdy cię nie pokonam.
Zimny lód wlewa się mi w piersi,
Wnet słyszę twój śpiew z głębi,
I dziecko, które płacze w samotności,
Gdzieś w najgłębszym lochu,
I czeka tam, jak się zdaje,
Jednak ten śpiew, znacznie potężniejszy.
Jak on przyciąga! Jak rozkazuje!
O miłości, jak czas upływa!
Jak kradnie mi on moją wolę,
Przez moją duszę...
Przez moją duszę...

Otwórz się, otwórz się dla mnie!
Pozwól mi wejść, oczekiwanie dobiegło końca.
Otwórz się, otwórz się dla mnie!
Wiesz, że to powinno, musi, i może się stać.
Proszę, otwórz się jak nigdy dotąd!
Temu, co teraz nastąpi, nie można już zapobiec.
Rozpostrzyj twe skrzydła, otwórz szeroko swe wrota!
Co będzie, zobaczymy razem.

Żadnego pocałunku na mych ustach, nawet jednego.
Nie przyszedł zbawiciel, by wezwać me imię.
Nie ma tu spokoju, ani prowadzącego światła,
Oprócz tych strasznych płonących kół ognia.

(pełzanie jak robak przez eony
czy dzielna wspinaczka niczym owad
są bez znaczenia w obliczu wieży
I tego, kto się w niej ukrywa)