Stanisław Ratold - Bajki

Pomnę dzieciństwa sny niewysłowne
Baśń lat minionych wstaje jak żywa
Bajki czarowne, bajki cudowne
Opowiadała mi niania siwa:

O złotym smoku, śpiącej królewnie
O tym, jak walczył rycerzy huf
A gdy kończyła, płakałem rzewnie
Prosząc: ”Nianiusiu, ach, dalej mów!

Mów dalej, o nianiu, mów jeszcze
Aż usnę i dalej śnić będę
Niech we śnie spokojnym wypieszczę
Złocistą, tajemną legendę!

Złóż z czarów wzorzystą mozaikę
Niech przyjdą rycerze tu do mnie!
Mów dalej czarowną swą bajkę!
Ja bajki tak lubię ogromnie

Dziś czar dzieciństwa jeno wspominam
I często, kiedy siedzę samotnie
Marzeń przędziwo znów snuć zaczynam
Czar, który minął tak niepowrotnie

Znów przeszłość całą mam przed oczyma,
I kiedy cisza nastanie w krąg
Po Andersena sięgam lub Grimma
I dawne bajki czerpię dziś z ksiąg

I czytam, aż sen oczy zmruży
I przymknie zmęczone powieki
Zaznaję cudownej podróży
W kraj mglisty, bezbrzeżnie daleki

Znużony do snu chylę głowę
Upaja mnie sen oszołomnie
W samotne wieczory zimowe
Ja bajki tak lubię ogromnie

A czasem smętne moje dumanie
Przerywa nagle cudna dziewczyna
Usta mi daje na przywitanie
A potem czule szeptać zaczyna

Że nie opuści mnie nigdy w życiu
W szczęścia godzinie ni w doli złej
Że kocha mocno, tęskni w ukryciu
A ja cichutko tak nucę jej:

Mów dalej, mów dalej, dziewczyno
Że wiecznie mnie będziesz kochała
Że chwile miłosne nie miną
Żeś moja na zawsze i cała

Że miłość twa tak jest bezmierną
Że będziesz tęskniła wciąż do mnie
Mów dalej, że będziesz mi wierną:
Ja bajki tak lubię ogromnie!