Jan Kanty Pawluśkiewicz - Ta Wędrówka Nasza

Ta wędrówka nasza
aż po życia kres,
co spotkasz, to spotkasz
nie ma stałych miejsc.
Miasta nie twoje,
kraje nie twoje
ani twój szum rzek,
jak ty żyje drzewo
i ptak żyje
też tak samo
jak ty żyje liść.
Ty musisz wytrzymać
i ciągle i co dzień iść.

Niezbadane losy
lecz nie ślepy los
milczenia jest więcej
więc ty ucisz głos.
Białe samotne
żagle żeglują
im wiadomy rejs.
Jak niebieskie ciała
na swych drogach
lśnią i płyną
rejs nie skończył się.
Kotwicą jest niebo
i dobrze przeżyty dzień.

Wędrowanie nasze
nie donikąd bieg
bo zawsze przed nami
cel i drugi brzeg.
Twarze dalekie
tak jak planety
nie brak dziwnych miejsc.
Czy je zobaczymy
to zależy
od wysiłku
od bijących serc.
Nie pustka kosmosu,
lecz serce co bije, jest.