Goliniak - Wśród czterech ścian

Wśród czterech ścian jestem odciety od ludzi,
Od tych co chcieli znać i od tych co chcieli kupić,
Jedni chcieli udusić i powyłamywać palce,
Po to żebyś się poddał, poniósł klęskę w trudnej walce,
Nie chcę już patrzeć na to jak tu gaśnie światło,
Nie ma żadnego okna, pozostaje tylko zasnąć,
Przez szary strach z myślami co będzie dalej,
Powieki stają się ciężkie, są skazane na wytrwanie,
Tak ukarane, żebyś widział wszystkie bóle,
Żebyś zobaczył tych, co zasypują ci trumnę,
Jedni mają szacunek, drudzy rzucili piaskiem,
Trzeci są za plecami, a czwarty cytuje kartkę,
Te sytuacje, w których dużo zobaczyłeś
Sprawiły, że upadłeś, pobudowałeś mogiłę,
A kwiatów tyle, że przerosną twoją siłę,
Przerosną twoje ciało, z drzew poopadają liście.

Zamknięty świat, o którym każdy zapomniał,
Też chciałeś wstać, a nawet nie powiesz słowa,
Zamknięta mowa, milczenie jest czystym złotem,
Lecz teraz kiedy leżysz niepotrzebne ci pieniądze,
Ukryte żądze i ukryta chęć na władzę,
Sprawiły, że upadłeś i ciężko leżysz na wadze,
Ku przeciwwadze postawiłeś swoich bliskich,
Po to, żeby udowodnić jak naprawdę jesteś czysty,
Słowa gonitwy, które dają ci oparcie,
Sam widzisz tylu kumpli, lecz od nich nie licz na wsparcie,
Są niczym papier, który także można porwać,
Poznajesz drugą część, kiedy odwraca się strona,
Wrzucisz do kosza, bo chciałbyś mieć życie czyste,
Lecz teraz jest po fakcie, gdy odmawiasz swą modlitwę
I widzisz chwile, w których sam toczyłeś bitwę,
Walczyłeś o ten świat, tak broniłeś swoje imię.

Masz siną twarz, ból wychodzi ci przez ręce,
Na klacie żal, co wypalił twoje serce,
Słowa w podzięce, do tych, którzy byli razem,
Słowa przeklęte, tym którzy stracili wiarę,
Oczy jak kamień, teraz będą bardzo ciężkie,
Widziały tyle zła zwiedzając miejsce przeklęte,
Znalazłeś miejsce, tam gdzie wszystko się zaczyna,
Tam gdzie nie znajdą nas, gdzie zapomniana mogiła.