Dundersztyc - Ten Dziobak już mną nie steruje

Dundersztyc: Uwierzcie ludzie,
No bo nie rozumiem sam:
Spadłem z góry na dół,
I teraz klej na rękach mam.
I przykleiły mi się płyty!
Tłum: Co?
D: Winylowe płyty!
Kleją mi się wciąż do rąk i przestać nie wiem jak!
T: Więc graj!
D: To nie ja, to dziobak robi ze mną to co chce,
T: Co?
D: To dziobak ze mną robi to co chce!
Więc powiem jeszcze raz:
To były dziwne okoliczności!
T: Dziwne okoliczności!
D: Spadłem z góry na dół,
Klej na rękach mam!
Płyty się kleją, a ja gram ,
I przestać nie wiem jak!
T: Więc graj! Więc graj!
D: Nie przestanę, bo utknąłem!
Dziobak robi ze mną to, co chce,
I schował się pod stołem!
T: Dziobak robi z nim co tylko chce! Co?
osoba z tłumu: O, rozumiem, dziobak jest metaforą wszystkiego co nas dołuje!
To korporacje są dziobakiem!
T: Polityka jest dziobakiem!
Nauczyciel jest dziobakiem!
osoba z tłumu: Mój akurat jest jeżem...
T: Społeczeństwo jest dziobakiem!
Rodzice są dziobakiem!
Mass media są dziobakiem!
To wszystko propaganda,
bo każdego kontroluje jakiś dziobak!
D: Tylko mnie!
T: Każdego kontroluje jakiś dziobak!
D: Nie przestanę, bo utknąłem!
T: Każdego kontroluje jakiś dziobak!
D: To nie żadna metafora,
A ten dziobak, który mną steruje,
Schował się pod stołem!
Chwila! Już go tutaj nie ma!
Ej! Ten dziobak już mną nie steruje!
Ten dziobak już mną nie steruje!