Chór i Orkiestra Polskiego Radia - Pieśń o przyjaźni

Koledzy, dajcie dłonie,
wesołej pieśni tony
wzywają dziś nas,
wzywają dziś nas.

My w marszu noga w nogę
przez wspólną życia drogę
kroczymy wraz,
kroczymy wraz.

W jedności nasza siła,
a przyjaźń sercu miła.
Gdy tęsknota dręczy cię,
kiedy smutno ci i źle,
patrz, kolego – to moja dłoń.

My wszyscy jakby bracia –
wszystkim jednako dał los
słońce i pogodę,
w piersiach serce młode
i do pieśni chętny głos.

I jak co rok radośnie,
tam gdzie jest miły nasz kraj,
słońce jasno świecić ma,
serce kochać ma co dnia
i rozkwitać musi wonny maj!

Choć w stepie wicher wieje,
choć w tajdze mróz szaleje,
nie wiemy, co lęk,
nie wiemy, co żal.

My z burz i wichrów drwimy,
wśród śniegów białej zimy
idziemy w dal,
idziemy w dal.

Stoimy druh za druha –
cóż znaczy zawierucha?
Lot wysoki sięga zórz,
nurkujemy w głębie mórz,
nam nietrudno w przyjaźni żyć.

My wszyscy jakby bracia –
wszystkim jednako dał los
słońce i pogodę,
w piersiach serce młode
i do pieśni chętny głos.

I jak co rok radośnie,
tam gdzie jest miły nasz kraj,
słońce jasno świecić ma,
serce kochać ma co dnia
i rozkwitać musi wonny maj!