Bohdan Smoleń - Pospolity Polski Święty

O świcie do pracy,
Jak inni rodacy,
W pociągu cuchnącym od brudu;
O czwartej nad ranem
W deszczowy poranek
Do fabryk, warsztatów i budów...

Dwie pajdy w gazecie,
Zmęczony, bo przecie
Do późna dzieciaki nie spały
I kleją się oczy
I żal mu tej nocy
I świata, co miał być wspaniały.

Polski święty, polski święty
Nie przywdzieje aureoli, nie przystroi mirtem głowy - polski święty...
Polski święty, Polski święty z codziennością się mozoli -
- Pospolity szary człowiek, polski święty...

Spóźniona od rana,
Bez przerwy zaspana,
A malec w wózeczku wciąż płacze,
Więc szepce do ucha:
Maleńki, posłuchaj,
W niedzielę pójdziemy na spacer...

Po pracy znów biega,
Bo coś kupić trzeba
I dziecko odebrać z przedszkola;
Tak piątki i świątki,
Rachunki, porządki,
Codzienna ech, dola, niedola.

Polski święty, polski święty... etc.

Jak wierzba i sosna
W krajobraz tu wrosła
Codzienna kolejka po życie.
W niej wszyscy jednacy,
Po prostu - rodacy,
Przed każdym to samo nakrycie.

Spokojnie i godnie,
Miesiące, tygodnie
Na swoją kolejkę czekają,
A Ziemia się kręci
A oni - wyklęci -
- Nie trafią stąd nigdy do raju...

Polski święty, polski święty...