Asteria - Zgaśnięcie

I

W konflikcie marzeń mych, z realnym światem tym
Jestem jak Ikar gdy, ze słońcem w parze był.
Optymizm runął gdzieś, rozbity ciosem dnia
Próbuje zerwać sieć, lecz sił za mało mam.

Ref.

W nicości szukam sensu
bytów swych.
Wychylam czarę „magii”
chce się żyć.
Rozpalam ogień w sobie
niech się tli.
Rozpalam w głowie pożar
zmysłów mych.

II


Uderzam pięścią w stół, I krzyczę: Zmieniam świat !
Za chwilę tępy ból, przywraca prozy stan.
Bezradność wścieka mnie, odpycham z całych sił
Skłębione myśli me, wśród których będę żył.

Ref.

W nicości szukam sensu
bytów swych.
Wychylam czarę „magii”
chce się żyć.
Rozpalam ogień w sobie
niech się tli.
Rozpalam w głowie pożar
zmysłów mych.

III

I po co plątać losu nić, jak sobą trudno być
Tak wiele przeszkód jest, że aż zaczynam wyć.

I nagle czuję jak, gdzieś w sobie spokój mam
I chcę osiągnąć tylko to......., błogi nirwany stan.