Afrojax - Pomnik nadziei

Gdy byłem całkiem mały
To zbudowałem domek
Koślawo i żałośnie
Piękny był
Pieściłem go palcami
Tak jakby mógł się stać na zawsze schronem
Zachwycałem się nim

Trwał obok chwiejny taniec
Buty jak buldożery
Tym bardziej groźne, im płyn bliżej dna
Zdeptały go pijane
A przecież stać miał jak pomnik nadziei
Do ostatniego dnia

Kobieta cała z puchu
Jam pierścień jej założył
Przysiągłem wierność i uczciwość swą
Przywykłem do wybuchów
Tuliłem w niezbyt rzadkich chwilach grozy
By na zawsze być z nią

I choć już nie chce ze mną
Oglądać żadnych bajek
Nie śpiewa dla mnie, bo oszczędza głos
To wiem prawie na pewno
Że jak się kocha to się nie przestaje nawet gdy dzieli gros

I bać się już nie boję
I ściskam całą ludzkość
I staram się ze wszystkich wątłych sił
By powinności swoje wypełniać tak
By dumne było lustro
By był dumny mój syn

Pod progiem uczta szczurów
Ulicą szambo płynie
Czerwony guzik wciska Wielki Brat
Wbrew nakazom rozumu ja uważam, że ten glob
I moje imię przetrwają milion lat