Stanisław Grzesiuk (ur. 6 maja 1918 w Małkowie koło Chełma, zm. 21 stycznia 1963 w Warszawie) – polski pisarz, pieśniarz (zwany również "Bardem z Czerniakowa"), z zawodu elektromechanik. Autor popularnej, autobiograficznej trylogii literackiej – "Boso, ale w ostrogach", "Pięć lat kacetu" i "Na marginesie życia". Popularyzator przedwojennego folkloru czerniakowskiego. Antyklerykał i ateista.

W roku 1920 rodzice Stanisława zamieszkali w Warszawie. Do 1940 roku Grzesiuk był mieszkańcem Czerniakowa, dzielnicy zamieszkiwanej wówczas w sporej części przez warszawską biedotę. Rodzina Grzesiuków mieszkała w nieistniejącej dziś, czteropiętrowej kamienicy przy ul. Tatrzańskiej 10.

W 1934 rozpoczął pracę w Państwowych Zakładach Tele- i Teleradiotechnicznych i naukę w szkole Wawelberga i Rotwanda.Tam zetknął się również po raz pierwszy z działalnością lewicową. Pogrzeb ojca był dla niego punktem przełomowym. Zaczął uważać, że ówczesny porządek społeczny zawsze będzie deprecjonować osoby chcące wyrwać się z getta biedy.

W pierwszych dniach września 1939 roku, po apelu Romana Umiastowskiego, wraz z dwoma kolegami opuścił Warszawę, aby dołączyć do oddziałów Polskiego Wojska. Do domu powrócił już po kapitulacji miasta. Zaangażował się w walkę z niemieckim okupantem, działając w nowo powstałych polskich podziemnych Siłach Zbrojnych. Poszukiwany przez Gestapo za posiadanie broni (prawdopodobnie w wyniku donosu). Aresztowany w trakcie łapanki i wysłany na roboty przymusowe do Niemiec, w okolice Koblencji, następnie zesłany do obozu koncentracyjnego w Dachau za pobicie gospodarza niemieckiego i ucieczkę z jego gospodarstwa.

Po kilkumiesięcznym pobycie w Dachau (4 kwietnia -16 sierpnia 1940) przeniesiono go do Mauthausen-Gusen, gdzie przebywał do 5 maja 1945 r., tj. do momentu wyzwolenia obozu przez wojska amerykańskie. Więziony najpierw w „starym obozie” Mauthausen, a w 1941 roku przeniesiony do nowego „Gusen I”.

9 lipca 1945 r. wrócił do kraju. W 1946 roku ożenił się, miał dwoje dzieci – córkę Ewę (1947–2003) i syna Marka (1950–2007). Od 1947 roku chorował na gruźlicę płuc, będącą konsekwencją pobytu w obozach. Przeszedł dwie operacje. Był warszawskim radnym oraz działaczem społeczno-lewicowym, gorąco sympatyzującym z nowo powstałą PRL. W nowym porządku szansę zapobieżenia nędzy, chorobom i – jak uważał – obecnemu w dwudziestoleciu międzywojennym wyzyskowi.

Zmarł na gruźlicę płuc w 1963 roku. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.