Zdzisława Sośnicka - Nokturn

Dalecy, spragnieni siebie, nieznajomi
Wołamy poprzez świat, co noc
Nad światła miast, nad śpiące w dole ludzkie domy
Unosi wiatr, czarny ptak, nasz głos

Znający siebie tylko z pragnień
Lepimy z dobrych snów nasz los
Czy bilans pusty znów wypadnie nam
Czy miłość zjawi się na czas?

Nokturnem moim wołam Ciebie
Nokturnem odpowiedz mi
Imienia Twojego nie wiem
Za oknem skrył się Twój cień

Imienia Twojego nie wiem
Za oknem skrył się Twój cień

Są ślady na horyzontach i na drogach
I kwiaty z naszych snów są gdzieś
Dokoła nas cokoły po strąconych bogach
I mitów żyjących najwspanialsza treść

Wołanie burzy w ciszę nocną
Być może już bliski czas
Gdy świt i brzask, co drżą na oknach
Oddadzą sobie nas

Nieznane oczy błyszczą wokół
A dłonie stykają się
Po świt, po brzask niech trwa nasz nokturn
Za oknem wstaje dzień, słoneczny dzień