Zdolna - To nie tak

Rozliczam kilometry podjętych decyzji.
Na bit wypluwam nadzieję, by móc ją urzeczywistnić.
Nareszcie. Wyszeptam trzy minuty ciszy.
Daj mi wolność, bo nic, kurwa, nic się nie liczy.
Daj wolność mi, przecież świetnie sobię radzę
w upodlaniu życia w imię chorych zajawek.
Będziesz śmiał się jak zawsze i jak zawsze miał rację.
Ja mam wobec świata dług, którego nie spłacę.
Jestem mentalnym kaleką i lubię zaćpać miłość,
By potem przez to umierać i brać złoty strzał na wylot.
A może znowu popłynąc parę browarów za dużo,
choć obiecałam komuś, że skończę z tym na długo.
Na próżno, wiesz, szukać we mnie odwagi.
Moja silna wola jest zbyt słaba, by dać ze mną rady.
Życie to mój nawyk więc biorę je z każdej strony.
Biorę świat jaki jest: uroczy i spierdolony.

Ref.
To nie tak, że zbudowałam świat na zapałkach,
Bo ten świat jest mi jak własna przestrzeń planetarna.
To nie tak, że mój rap, wiesz, cokolwiek u mnie zmienia,
Bo parę osób więcej nagle mówi mi : siema.

Pytasz mnie o ludzi? Ja nie znam ludzi wcale.
Choć trochę to absurdalne, to wiesz o tym doskonale.
Te ulice znam na pamięć, emanuje tym osiedlem,
Gdy moje łzy jak znamię wyryte w fundamencie.

To takie nieważne, przeklinam życie zbyt często,
a heroizm duszy nie pozwala mi tym jebnąć.
W sumie wszystko jedno, czasem ból bywa przyjemny.
Ból malowany tatużem na papierze ściernym.
Minął czas białych wierszy i minął czas litości.
Na szlakach egystencji szukam w sobie gotowości,
By rozrzucić kości, zanim ktoś zrobi to za mnie.
I gdy będę chciała wrócić, powie, że to niepoprawne.
Może mam jakąś blokadę i może nie lubię ludzi,
Może chciałabym to rzucić, ale wiem, że mnie to zgubi.
Taka jestem już z natury. Mijam ich, a oni patrzą.
Zabiłabym ich wszystkich, lecz są moją inspiracją.