Stworz - Przędza Losu

Śród bezkresów boskiej czerni
Tam gdzie Rod rozpala gwiazdy ludziom
Od kądzieli boskiej prządki
ciągnie się przędza ludzkiego losu

I niechaj gładko płynie przędza
Niech nam życie będzie słodkie
Niech nam życie będzie syte
Jak słodki jest miód, jak syty jest kołacz
Niech nam przędzie dobre losy Dola
Niech nam darzą Bogi dobre
Niech nam Słońce szczodrym będzie
Niech nam hojną będzie ziemia

Dadźboga wzywaj lecz o losie swym pamiętaj
Wszak mądrymi to nie gwiazdy rządzą
Chociaż losy Dola plecie nam pokrętne
Kto w swej duszy dobry, temu przędza prosta

I niechaj gładko płynie przędza
Niech nam życie będzie słodkie
Niech nam życie będzie syte
Jak słodki jest miód, jak syty jest kołacz

Wszak powinność nasza rzeczą jest dziś świętą
Trud, modlitwa, praca przeciw gnuśnej myśli
Każdą swoją myślą, w każdym swoim czynie
Niebo mieć na względzie, po ziemi stąpać dumnie
Niech kołowrót Doli obraca się bez końca
Niech się przędzie nić naszego żywota
Brać będziemy ją taką, jaką jest
Wszak człowiecze losy to miłych Bogów rzecz

Śród bezkresów boskiej czerni
Tam gdzie Rod gasi gwiazdy ludziom
Od kądzieli boskiej prządki
Przędza ciągnie w bezkres, bez początku i bez końca.