Krzysztof Krawczyk - Ja nie umiem zmieniać przyjaciół

Byłem pewny, że przyjaźń
Nie przemija, nie mija
Strzegłem jej jak oka w głowie
Wsłuchiwałem się w jej treść
Kolacyjki wydawałem na jej cześć
Zamykałem ją w mieszkaniu
Aby się w jej cieple grzać
Z nią siedziałem aż do rana, zamiast spać

Uwierzyłem, że przyjaźń
To wartość poza grą...
Gdzie są moi przyjaciele?
Rozdziela ich tak wiele
Że się kontakty rwą...
Gdzie moi przyjaciele
Gdzie oni teraz są?...

Ów się nadął, ten w sobie zaciął
Tamten kark, dotąd sztywny, pochylił
Ja nie umiem zmieniać przyjaciół
Choć oni się zmienili...

Już nie siądą przy stole
Nowe grają dziś role
Opowieści zwanej życiem
Każdy zmienił dalszy ciąg
Przy spotkaniach nie podają sobie rąk
Kiedy widzą się z daleka
Odwracają chmurny wzrok
I odchodzą w swoje światło i w swój mrok

Byłem pewny, że przyjaźń
Wytrzyma próby czas...
Gdzie moi przyjaciele?
We włosach pierwsze biele
I zapał dawny zgasł...
Gdzie moi przyjaciele
Dlaczego nie ma was?...

Ten wyjechał, ów cały wdzięk stracił
Tamten głos w telefonie ma obcy
Ja nie umiem zmieniać przyjaciół
Słyszycie, starzy chłopcy?...

Ja nie umiem zmieniać przyjaciół...