Teksty piosenek > E > Edge Of Sanity > Crimson II
2 432 430 tekstów, 31 389 poszukiwanych i 904 oczekujących

Edge Of Sanity - Crimson II

Crimson II

Crimson II

Tekst dodał(a): immolated Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): immolated Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): immolated Edytuj teledysk

Tekst piosenki:

[I - The forbidden words]
[II - Incantation]
[III - Passage of time]
[IV - The silent threat]
[V - Archilles heel]
[VI - Covenant of souls]
[VII - Face to face]
[VIII - Disintegration]
[IX - Aftermath]

Let no man breach the gate to this most blasphemous of halls
Lest bitterness and chaos be the harvest they wouldst reap
He must n'er become a slave to this Child's beck and call
For she must never waken from her Crimson Sleep..
The monastery stood towering above the ruined city
It shadowed all the new emerging settlements and homes
To look down on the ruins was to sympathize and pity
All the suffering and heartache, all the graves and broken bones
For buried there a testament to the evil of a queen
A misery that spread across a weak and stricken land
The crimson birth that swamped the earth in dark and deadly dreams
And all mankind did bow beneath the power of her hand

And in the monastery garden sat a woman with a book
A manuscript that lay within her frail and trembling arms
She looked around her nervously as guilt rose in her heart
But the sway of curiosity had drawn her out too far

She wavered on the threshold of a dangerous decision
For this dark tome was no for human eyes to ever read
The pages dripped with legions of persuasive words and visions
So the volume had been hidden well, but now it had been freed

For no apparent reason had the woman been drawn in
Perhaps it was a twist of fate, an absence of real thought
She wandered to a room that before she'd never been
And all at once the interest of her senses had been caught
For no apparent reason had the women been drawn in
Where rows of dusty books lay in an ominous display

But one ancient leather binding had the grain of human skin
And seized with curiosity she stole this book away

And now she sat alone in the concealment of the night
She was hungry now to liberate the writings from their cage
The glimmer of a feeble moon provided her with light
As she opened up the cover and began to read the page
Fly, soul, the body's guest,
Upon your impish arrant
Let none be guiled by false confession
Truth shall be your warrant
Fly soul for your body must die

But for those who seek eternity
For those who yearn prosperity
From this single act of sanity
Will raise you far above humanity

Oh willing host who doth not know
The full desire of this prisoner
You walk where angels fear to go
Thou shalt soon embrace the reckoner
Thy halo of glory, hope's true gage
May prove to be an evil pilgrimage

Something had happened beyond her control
A moment of madness unfettered a soul
That would relish a freedom denied once before
By a desperate nation with it's back to the wall
Within a split second of reading this text
The spirit was free and had fled from its nest
It was eager to grow from this sudden reprieve
And thus in the woman a life was conceived
From the beginning the world was misled
As a baby was born in a monastery bed
The miracle happening here on this Earth
Was perceived as a glorious new Virgin Birth

From the moment in time that baby was born
The sun did now rise on a new Crimson dawn
And the creature just bided its time undiscovered
So safe in the cradling arms of the mother

But for those who seek eternity
For those who yearn prosperity
From this single act of sanity
Will raise you far above humanity

Secure from the world, the child remained hidden
A serpent disguised in the Garden of Eden
And all who looked down on this newly born babe
Were ignorant now of the path this would take
The people were blind to the subtle control
That was exercised daily upon every soul
With no room to question this delicate life
All fears would be drowned and all doubts would be stifled

But one single mind did stand out from the crowd
Though quiet at first - with hardly a sound
The Mother Superior harbored suspicion
Brought to her heart by three simple visions

[The Visions:]

The first was a planet engulfed by the sea
No dry land in sight, not a mountain or tree
No rock jutted out from the endless horizon
Or flowers to mark out the changing of seasons

No animals dwelt in the forests or fields
All life was extinct; its fate had been sealed

By the curse of a violent unstoppable flood
Mankind had been drowned in an ocean of blood

The next revelation was vivid and cruel
It depicted two swordsmen engrossed in a duel
The one held a sword that was silver and pure
The other a sword that was red to the core

They fought as the sun rose high in the sky
Their fight would not end until one of them died
No room did they have for an error to make
For the future of life was the trophy at stake

But one of the warriors flouted the rules
And with cunning and guile had the other one fooled
As he held up his hands in a gesture of peace
The silver opponent allowed this retreat

Then the man with the red sword attacked from behind
Left the silver sword fighter defeated and blind
Then carnage ensued that no man could condone
As the bloody red blade sliced through sinew and bone

All day did the swordsman attack without halt
Though the other lay dead from the frenzied assault
Until by the twilight and all that remained
Were the echoes of death and a fresh crimson stain

And so came the third of these unyielding visions
A picture of war and ferocious divisions
An army of saviors marching as one
Aware that the end had already begun

They arrived in a field, which was wide and expansive
They waited in silence both ready and pensive
The grassland was strewn with small crimson petals
Their fragrance was sweet with the stench of the devil

And slowly but surely they fell into sleep
Their consciousness gone as they slumped in defeat
And there they still lie bereft of their willpower
Brought to their knees by the strength of a flower

The three visions, the Mother Superior bore
A bitter forewarning of what was in store
This infant so frail must not grow to be strong
The world was at risk if she waited too long
So veiled by the blackness of night she did creep
And enter where mother and child were both asleep
And onwards she moved to where the crib lay
She leant over the baby and started to pray
She prayed for forgiveness for what she would do
She prayed that the knife in her hand would aim true
But all of a sudden she was now paralyzed
The baby daughter had opened her eyes

And into those eyes, the woman gazed
The look in her face was both haunted and crazed
She was smothered and swamped in confusion and sadness
The first to be gripped by this foul crimson madness
This brutal psychosis could not be explained
No one single cause was suggested or blamed
But no one could think that a child was involved
And the mystery illness remained unresolved

So all seemed as normal for seven short years
A veil of deception dissolved any fears
But there was one lapse in the child's disguise
And that could be seen in the depths of her eyes

The message could clearly be discovered there
In the glimpse of the universe found in her stare
Her gaze hypnotic, unbearably strong
Suspicions were growing, it wouldn't be long
Oh willing host who doth not know
The full desire of this prisoner
You walk where angels fear to go
Thou shalt soon embrace the reckoner

Now and then a question would be raised
Strong misgivings threatened to be voiced
But these were judgments wiser not to say
To doubt the child could prove to be a rash and deadly choice
By now the Crimson reign had proved too much
The monastery was shadowed under dread
But fear decreed that hostile thoughts be crushed
For the creature had the power to crawl inside your head
The mother in her darkest moment knew
The time had come for action to be taken

A journey must be made to hidden truths
She must return and read again the book she had forsaken

This tome presented many further views
Essential rules of power were revealed
And thus the pages offered up one clue
The child bore one significant Archilles Heel
Should the Crimson Queen be blinded, then powerless she'll be
Bereft of piercing vision, her victims will be free

Salvation lies in banishing this creature to the dark
Let not your hand be hesitant or death will be your mark
Lest regained sight should speed her flight away from burning hell
A steady heart must seal her back within her crimson cell

And thou who didst release this most vindictive enemy
Must serve to be her warder there for all eternity

One quiet night the lady traveled out beyond the monastery
Her quest was one of urgency and human preservation
She traveled with companions to reach the ruined city
Where lay the means to save her kind, a path to their salvation
When there they searched for evidence of where the Queen once slept
And came upon a gateway, which was tightly closed and barred
A stark inscription warned them of the risk of their next step
But choices were no more; they had already come too far

Let no man breach the gate to this most blasphemous of halls
Lest bitterness and chaos be the harvest they wouldst reap
He must n'er become a slave to this Child's beck and call
For she must never waken from her Crimson Sleep:

With fresh resolve the women carried on towards their goal
And found themselves a cell where crimson shade were scattered
A sight so dreadful it chilled their very souls
The cell had long been drained and all around the glass lay shattered

A movement in the shadows
A flash of blazing light
The child stood before them
With murder in her eyes
The women ran towards her
To try to stem the tide
Of purse and crimson anger
There was nowhere left to hide
Too slow was their reaction
They were thrown back off their feet
Their throats were filled with panic
As they stared as harsh defeat
Too weak was their protection
They couldn't staunch the trail
Of vitriol and vengeance
Meted out for this betrayal
So the mother's brave compatriots
Consumed with damning pain
Died writhing in the dirt
They were bleeding and insane
They'd looked into the child's eyes
And crumbled in despair
From images too hideous
For human minds to bear
Salvation lies in banishing
This creature to the dark
Let not your hand be hesitant
Or death will be your mark"
But there was still one single hope
No room for fear or doubt
The mother knew there was no choice
She had to end this now

She crawled across the bloodstained ground
Her eyes averted from the steely glare
But secretly she knew she'd found
A way beyond this nightmare

A few more seconds spanned the path
Between success or damnation
Mankind would face the aftermath speed
Of this deadly confrontation
Got to strike for the eyes
Leave the monster running blind
Go to cross the line
Got to strike for those unforgiving eyes

She veiled herself with trivial thought
A mask of insignificance
Her daughter failed to see beyond
The fabric of irrelevance

For a moment they were face to face
No sign of what was soon to be
But still her mind refused to break
Those thoughts must not be seen
Got to strike for the eyes
Leave the monster running blind
Go to cross the line
Got to strike for those unforgiving eyes

Striking hard, striking fast in desperation
The world around is filled with shades of red
Forced to stand in weak anticipation
As rivulets of blood run down the Child's head
The chamber fills with screams of violent rage
Of petulance and impotent frustration
Consumed with frenzied tidal waves of hate
The princess falls to earth in dark sedation

Her blindness stunts the growth of nascent power
That grows within her like some poisonous flower
The blade of darkness strikes her to the hilt
And so the flower inside begins to wilt
But time is short for action to be taken
No chance to dwell on pity or mistakes
No chance for dark excuses to be found
The moment of Salvation must be now!

Cast me to the crimson flames
Thou hast the power should I be blind
To overthrow my wicked reign
And throw me to the pit of time
Cast me to the crimson flames
Thou shalt bar the doors of hell
Incant these words of sacred rule
Seal me in my crimson cell

And thus was read the incantation
Voices echoed round and round
The woman smiled in weak elation
Mesmerized inside the sounds

And with these chants of higher lore
So mortal flesh began to fade
Soon child and mother were no more
Their earthly bodies now decayed

Cast me to the crimson flames
Thou shalt bar the doors of hell
Incant these words of sacred rule
Seal me in my crimson cell

And still inside the chamber stands
A single cell with crimson hue
Resealed by spoken word of Man
Imbued with power from spiritual Truth
Two souls imprisoned for eternity
Light and dark forever bound
Two souls that never can be freed
A pathway back will not be found
For trapped beyond some foolish reach
And far away from prying eyes

No channel now to lead or preach
No chance to influence or guide
The final sacrifice she took
Ensured the hope of the human race
And thus she holds the sacred book
A captive in her crimson space

Lest bitterness and chaos be the harvest they wouldst reap
For she must never waken from this Crimson Sleep

 

Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu

Tłumaczenie :

Pokaż tłumaczenie
[I – Zakazane słowa]
[II – Zaklęcie]
[III – Przejście czasu]
[IV – Ciche zagrożenie]
[V – Pięta Achillesa]
[VI – Przymierze dusz]
[VII – Twarzą w twarz]
[VIII – Zniknięcie]
[IX – Pokłosie]

Niech żaden człowiek nie wyłamie bramy do tej najbardziej bluźnierczej z sal
Ażeby jedynymi plonami, które by zebrał nie było zgorzknienie i chaos
Nie może on nigdy stać się niewolnikiem i być na każde skinienie tego dziecka
Bo nie może ona nigdy obudzić się ze swego szkarłatnego snu…
Klasztor stał górując nad zrujnowanym miastem
Przesłaniał wszystkie nowe osady i domy
Spojrzenie na ruiny było tylko współczuciem i litością
Nad wszelkim cierpieniem oraz bólem, wszelkimi grobami o połamanymi kośćmi,
Bo zakopane tam jest świadectwo zła królowej
Nieszczęście które szerzyło się po słabej i dotkniętej chorobą krainie
Szkarłatne narodziny które zalało ziemię ciemnymi i śmiertelnymi snami
I cała ludzkość pokłoniła się przed potęgą jej dłoni

W ogrodzie klasztornym siedziała kobieta z księgą w dłoni
Manuskrypt który spoczywał w jej wątłych i drżących rękach
Nerwowo rozglądnęła się dokoła bo wina rosła w jej sercu
Lecz ciekawość zbyt dużą miała nad nią władzę

Stała na progu niebezpiecznej decyzji
Bo żadne ludzkie oko nie mogło przeczytać tej mrocznej księgi
Ze stron sączyły się legiony przekonujących słów i wizji
Więc tom ten był dobrze ukryty lecz teraz został uwolniony.

Bez żadnego oczywistego powodu został ta kobieta wciągnięta
Może było to rządzenie losu, nieobecność realnego myślenia
Poszła do pokoju w którym wcześniej nigdy nie była
I nagle uwaga jej zmysłów została zwrócona
Bez żadnego oczywistego powodu został ta kobieta wciągnięta
Tan gdzie na złowrogiej wystawie stały rzędy zakurzonych ksiąg

Lecz jedna pradawna skórzana oprawa miała fakturę z ludzkiej skóry
I ona opanowana ciekowością tę księgę ukradła

Teraz siedziała sama pod osłoną nocy
Pragnęła teraz wyzwolić pisma z ich klatki
Słaby przebłysk księżyca dał jej światło
Gdy otworzyła księgę i zaczęła czytać stronę
Leć duszo, gościu w ciele
Nad twym psotliwym wędrowcem
Nich nikogo nie zwiedzie fałszywa religia
Prawda będzie twą wymówką
Leć, duszo, bo twe ciało umrzeć musi

Lecz dla tych co szukają wieczności
Dla tych co pragną dobrobytu
Tego jeden akt zdrowego rozsądku
Wyniesie cię daleko ponad ludzkość

Ach, ochoczy gospodarzu, który nie znasz
Pełni żądzy tego więźnia
Idziesz tam gdzie anioły boją się chadzać
Wkrótce przyjmiesz sędziego
Twa aureolę chwały, nadziei prawdziwą pewność
Może stać się szatańską wędrówką

Coś się stało poza jej kontrolą
Chwila obłędu uwolniła duszę
Która będzie rozkoszować się niegdyś zabraną wolnością
Przez zdesperowany naród przyparty do muru
W ciągu ułamku sekundy podczas czytania tych słów
Duch się uwolnił i wyleciał ze swego gniazda
Bardzo chciał rosnąć z tej niespodziewanej ulgi
I tak w kobiecie poczęło się życie
Od początku świat był w błędzie
Gdy dziecko urodziło się w klasztornym łóżku
Cud dziejący się tu na ziemi
Był widzialny jako chwalebne nowe dziewicze narodzenie

Od chwili gdy narodziło się dziecko
Słońce wzeszło w nowy szkarłatny świt
A stworzenie tylko czekało nieodkryte na swoją chwilę
Takie bezpieczne w tulących ramionach matki

Lecz dla tych co szukają wieczności
Dla tych co pragną dobrobytu
Tego jeden akt zdrowego rozsądku
Wyniesie cię daleko ponad ludzkość

Bezpieczne przed światem, dziecko było w ukryciu
Wąż w masce w Rajskim Ogrodzie
I wszyscy którzy patrzyli na to nowonarodzone dziecię
Nie wiedzieli o drodze jaką to obierze
Ludzie byli ślepi na delikatną kontrolę
Która codziennie była sprawowana nad każdą duszą
Z braku powodu by podważać to delikatne życie
Wszystkie obawy by znikły i wszelkie wątpliwości zdławione

Lecz jeden umysł wystąpił spośród tłumu
Choć cichy na początku – prawie bez słowa
Matka Najwyższa ukrywała podejrzenie
Wzniecone w jej sercu przez trzy proste wizje

[Wizje:]
Pierwszą była planeta zalana przez morze
Żadnego suchego lądu, ani gór czy drzew
Żadna skała nie wyróżniała się na bezkresnym horyzoncie
Ani kwiaty które oznaczałyby zmianę pór roku

Na polach czy lasach nie mieszkały zwierzęta
Wszelkie życie wymarło, jego los został przypieczętowany

Przez przekleństwo gwałtownej niepowstrzymanej powodzi
Ludzkość utonęła w oceanie krwi

Kolejne objawienie było wyraźne i okrutne
Przedstawiało dwóch rycerzy pochłoniętych pojedynkiem
Jeden trzymał miecz srebrny i czysty
A inny trzymał miecz czerwoni na wskroś

Walczyli gdy słońce było wysoko na niebie
Ich walka się nie skończyła aż jeden z nich zginął
Nie mieli miejsca na błąd
Bo przyszłość życia było zagrożonym trofeum

Lecz jeden z wojowników złamał zasady
I sprytnie i podstępnie oszukał drugiego
Gdy trzymał ręce w geście pokoju
Srebrny przeciwnik pozwolił mu się wycofać

Wtedy mąż z czerwonym mieczem zaatakował od tyłu
Pozostawił srebrnego wojownika pokonanego i ślepego
Wtedy nastąpiła rzeź której żaden człowiek nie mógł darować
Gdy krwawe ostrze cięło mięśnie i kości

Cały dzień rycerz atakował bez ustanku
Chociaż drugi leżał martwy od szalonej napaści
Aż do zmroku i wszystko co pozostało
To echa śmierci i świeża szkarłatna plama

I oto trzecia z tych nieustępliwych wizji
Obraz wojny i dzikich dywizji
Armia zbawców maszerujących jak jeden mąż
Świadomych że koniec już się rozpoczął

Przybyli na pole, szerokie i okazałe
Czekali ciszy, gotowi i zadumani
Trawa była usiana małymi szkarłatnymi płatkami kwiatów
Ich zapach był słodki z diabelskim smrodem

I posnęli powoli acz pewnie
Ich świadomość przepadła gdy załamali się w porażce
I wciąż leżeli pozbawieni siły woli
Sprowadzeni na kolana przez moc kwiatu

Te trzy wizje które miała Matka Najwyższa
Gorzkie ostrzeżenie o tym co było przygotowane
To niemowlę tak słabe, nie może urosnąć by stać się silnym
Świat był w zagrożeniu gdy czekała zbyt długo
Więc otulona ciemnością nocy skradała się
I weszła tam gdzie matka i dziecko razem spały
I ruszyła naprzód tam gdzie stało łóżeczko
Pochyliła się Nd dzieckiem i zaczęła się modlić
Modliła się o przebaczenie za to co uczyni
Modliła się aby nóż w jej dłoni trafił właściwie
Lecz nagle została sparaliżowana
Córeczka otworzyła swe oczy

I w oczy te zerknęła kobieta
Wyraz na jej twarzy był nawiedzony i obłąkany
Okryły ją niepewność i rozpacz
Ją pierwszą pochwyci ten okropny, szkarłatny obłęd
Tej brutalnej psychozy nie sposób wyjaśnić
Żadnej pojedynczej przyczyny nie zaproponowano ani nie obarczono
Lecz nikt nie pomyślał że dziecko jest zamieszane
I tajemnicza choroba pozostała niewyjaśniona

Więc wszystko wydawało się normalne przez siedem krótkich dni
Całun oszustwa zmył wszelkie obawy
Lecz był jeden błąd w przebraniu dziecka
I można go zobaczyć w głębi jej oczu

Tam przesłanie mogło być wyraźnie dostrzeżone
W blasku wszechświata widzianym w jej spojrzeniu
Jej wzrok hipnotyczny, nieznośnie silny
Rosły podejrzenia, to nie potrwa długo
Ach, ochoczy gospodarzu, który nie znasz
Pełni żądzy tego więźnia
Idziesz tam gdzie anioły boją się chadzać
Wkrótce przyjmiesz sędziego

Od czasu do czasu powstawało pytanie
Silne obawy zagrożone wypowiedzeniem
Lecz to były osądy których mądrzy nie wygłaszali
Wątpić w to dziecko mogło być nierozważnym i śmiertelnym posunięciem
Dotąd szkarłatne rządy
Klasztor okrył cień przerażenia
Lecz strach rozkazał, że wrogie myśli mają być zniszczone
Bo stworzenie to ma moc by Pełczyc w twej głowie
Matka w swej najczarniejszej chwili wiedziała
Ze nadszedł czas aby zacząć działać

Trzeba odbyć podróż do prawd ukrytych
Musi wrócić i znów przeczytać księgę którą porzuciła

Ten tom przedstawiał wiele innych poglądów
Podstawowe zasady mocy odsłonięte
I tak strony te dawały jedną wskazówkę
Dziecko miało jedną ważną piętę Achillesa
Jeśli Szkarłatna Królowa będzie oślepiona, to będzie bezsilna
Pozbawieni jej świdrującego spojrzenia, jej ofiary będą wolne.

Zbawienie nastąpi po wypędzaniu tego stwora w ciemność
Niech twa dłoń się nie zawaha inaczej śmierć będzie twym znakiem
Inaczej odzyskany wzrok przyspieszy jej lot z płonącego piekła
Spokojne serce musi zamknąć ją w jej szkarłatnej celi

A ty który wypuściłeś tego najmściwszego z mściwych wroga
Będziesz służył jako jej strażnik przez całą wieczność

Pewnej spokojnej nocy pani wyruszyła poza klasztor
Jej misja była nagląca i chodziło o ludzkie przetrwanie
Jechała z towarzyszami do zniszczonego miasta
Gdzie był sposób by ocalić ich rodzaj, ścieżka do zbawienia
Gdy tam szukali dowodu miejsca snu Królowej
Odkryli bramę szczelnie zamkniętą i okratowaną.
Jaskrawy napis ostrzegał ich o ryzyku następnego kroku
Lecz nie było już wyboru, już zaszli zbyt daleko.

Niech żaden człowiek nie wyłamie bramy do tej najbardziej bluźnierczej z sal
Ażeby jedynymi plonami, które by zebrał nie było zgorzknienie i chaos
Nie może on nigdy stać się niewolnikiem i być na każde skinienie tego dziecka
Bo nie może ona nigdy obudzić się ze swego szkarłatnego snu…

Z nowym postanowieniem kobieta brnęła do celu
I znaleźli celę gdzie przebywały rozproszone cienie
Widok tak przerażający że zmroził same ich dusze
Cela ta była dawno temu opuszczona i dookoła leżało pokruszone szkło

Jakieś poruszenie wśród cieni
Błysk palącego światła
Dziecko przed nimi stanęło
Z żądzą mordu w oczach
Kobieta pobiegła ku niemu
By spróbować powstrzymać falę
Zaciętego i szkarłatnego gniewu
Nie było gdzie się ukryć
Ich reakcja była zbyt wolna
Zostali ścięci z nóg
Ich gardła przepełniła panika
Gdy patrzyli na sromotną klęskę
Ich ochrona była zbyt słaba
Nie mogli zatamować smugi
Goryczy i zemsty
Wymierzonej za tą zdradę
Więc dzielni towarzysze matki
Pochłonięci potępiającym bólem
Zginęli skręcając się w brudzie w bólu
Krwawili oraz powariowali
Spojrzeli dziecku w oczy
I zatopili się w rozpaczy
Od wizji zbyt odrażających
By mógł znieść je ludzki mózg
Zbawienie nastąpi po wypędzaniu tego stwora w ciemność
Niech twa dłoń się nie zawaha inaczej śmierć będzie twym znakiem
Lecz nadal nie było nadziei
Brak miejsca na strach czy zwątpienie
Matka wiedziała że nie było wyboru
Musiała to zakończyć teraz

Czołgała się po ziemi pokrytej krwią
Jej oczy odwrócone od surowego spojrzenia
Lecz potajemnie wiedziała że odnalazła
Sposób by wyjść z tego koszmaru

Jeszcze kilka sekund miała ścieżka
Między sukcesem i zgubą
Ludzkość doświadczy szybkość pokłosia
Tej śmiertelnej konfrontacji
Musi uderzyć w oczy
Pozostawić stwora ślepego
Musi przekroczyć linię
Uderzyć w te bezlitosne oczy

Okryła się trywialną myślą
Maską błahości
Jej córka nie zdołała zobaczyć
Nic poza płótno nieistotności

Przez chwilę stały twarzą w twarz
Bez oznak tego co wkrótce się stanie
Lecz wciąż jej umysł nie chciał się złamać
Tych myśli nie można wyjawić
Musi uderzyć w oczy
Pozostawić stwora ślepego
Musi przekroczyć linię
Uderzyć w te bezlitosne oczy

Uderza mocno, szybko w zdesperowaniu
Świat w około przepełniają czerwone cienie
Zmuszona stać w wątłym oczekiwaniu
Gdy strużki krwi płynęły z głowy dziecka
Komnatę wypełnia wrzask gwałtownej złości
Rozdrażnienia i potężnej frustracji
Pochłonięta chwilowymi oszalałymi falami nienawiści
Księżniczka pada na ziemię w ciemnym spokoju

Jej ślepota spowalnia rodzącą się potęgę
Która rośnie w niej jak jakiś trujący kwiat
Ostrze ciemności uderza ją do końca
I tak kwiat wewnątrz więdnąć zaczyna
Lecz czas zbyt krótki by podjąć działania
Nie ma szans na współczucie czy pomyłkę
Nie ma szans na pokrętne wymówki
Chwila zbawienia musi nastąpić teraz!

Wrzuć mnie w szkarłatne płomienie
Ty masz moc jak oślepnę
By obalić me niegodziwe rządy
I wrzuć mnie w otchłań czasu
Rzuć mnie w szkarłatne płomienie
Zamkniesz piekieł wrota
Wymów te słowa świętej zasady
Zamknij mnie w szkarłatnej celi

I tak zaklęcie zostało wypowiedziane
Głosy odbijały się dookoła echem
Kobieta uśmiechnęła się w słabym uniesieniu
Zahipnotyzowana w tych dźwiękach

I wraz z tymi słowami wyższej wiedzy
Śmiertelne ciało zaczęło zanikać
Wkrótce dziecko i matka przestali istnieć
Rozpadły się ich ziemskie ciała

Rzuć mnie w szkarłatne płomienie
Zamkniesz piekieł wrota
Wymów te słowa świętej zasady
Zamknij mnie w szkarłatnej celi

I wciąż wewnątrz komnaty
Stoi cela z odcieniem szkarłatnym
Znów zapieczętowana słowem człowieka
Przepojone potęgą duchowej prawdy
Dwie dusze uwięzione na wieki
Światło i ciemność złączone po kres
Dwie dusze których nie można nigdy uwolnić
Ścieżka powrotna się nie odnajdzie
Bo schowana poza jakimś głupim zasięgiem
I z dala od żadnych oczu

Nie ma drogi by iść czy nauczać
Nie ma szansy by wpłynąć czy poprowadzić
Ostateczna ofiara jaką złożyła
Zapewniła nadzieję ludzkiej rasie
I tak trzyma świętą księgę
Więzień w swej szkarłatnej przestrzeni

Ażeby jedynymi plonami, które by zebrał nie było zgorzknienie i chaos
Bo nie może ona nigdy obudzić się ze swego szkarłatnego snu…

Historia edycji tłumaczenia

Rok wydania:

2003

Edytuj metrykę
Wykonanie oryginalne:

Edge of Sanity

Płyty:

Crimson II, When All is Said: The Best of Edge of Sanity

Komentarze (0):

tekstowo.pl
2 432 430 tekstów, 31 389 poszukiwanych i 904 oczekujących

Największy serwis z tekstami piosenek w Polsce. Każdy może znaleźć u nas teksty piosenek, teledyski oraz tłumaczenia swoich ulubionych utworów.
Zachęcamy wszystkich użytkowników do dodawania nowych tekstów, tłumaczeń i teledysków!


Reklama | Kontakt | FAQ Polityka prywatności